บทที่ 759 แน่ใจเหรอว่าผมเป็นตัวแสบ ไม่ใช่คุณ

พวกเขาทานอาหารเช้าด้วยกัน เมื่อมาถึงร้านกาแฟ รูบี้ดื่มน้ำซุปแล้วพูด "อย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันมาอยู่ที่นี่แค่สองสามวัน อย่าได้คิดเชียวว่าจะให้ฉันอยู่กับคุณที่นี่ตั้งปีครึ่ง" "แล้วคุณจะกลับไปที่ไหนล่ะ?" รูบี้เลิกคิ้วแล้วตอบด้วยน้ำเสียงไร้กังวล "ก็กลับไปบ้านฉันน่ะสิ ฉันจะบอกให้นะ ว่าฉันก็มีคฤหาสน์ของฉันเอง ไม่ต้องทำตามใจใครอีก" "คุณถูกไล่ออกจากองค์กรไลท์แล้ว ไม่มีใครปกป้องป้องคุณถ้ากลับไปที่ประเทศแซด" รูบี้เม้มปากแล้วบอกเขา "ฉันยังต้องให้ใครมาปกป้องอีกเหรอ ฉันเก่งขนาดนี้? อีกอย่างคฤหาสน์ของฉันก็มีระบบป้องกัน ไม่มีใครบุกเข้ามาได้หรอก คุณก็รู้ คฤหาสน์ของฉันเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว" เบลนหยิบนักเก็ตใส่ในปากของเธอ ไม่ให้เธอพูดอีก "ผมไม่อยากได้ยินว่าคุณจะทิ้งผมไปอีก กินอาหารของคุณไปเถอะ" ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธอพูดด้วยท่าทางไร้กังวล ช่างไร้หัวใจอะไรอย่างนี้ รูบี้กัดนักเก็ตอย่างโมโหก่อนจะถามเขา "คุณจะให้ฉันไปจากที่นี่หรือเปล่า?" "ซอฟตี้ คุณเพิ่งจะฟื้นความทรงจำมานะ ไม่คิดว่าควรจะอยู่กับผมมากขึ้นเหรอ?" เบลนค่อนข้างหงุดหงิดที่เธอไม่ค่อยสนใจเขา รูบี้พูดขณะที่กำลังกินนักเก็ต "ฟังนะ ฉันจะไ