บทที่ 754 ฟื้นความทรงจำที่หายไป

หลังจากวิลสันกับเซรีนไปรับรูบี้ที่สนามบิน บรรยากาศในรถก็ตึงเครียด เซรีนรู้สึกว่าบรรยากาศในรถอึดอัด เธอแอบมองรูบี้ผ่านกระจกมองหลังแล้วถาม "ทำไมคุณถึงมาที่นอร์ท ซิตี้ กะทันหันล่ะ?" "ทำไมล่ะ ไม่ต้อนรับฉันหรือไง?" เธอถามตรง ๆ เซรีนกัดลิ้นแล้วโกหกออกไป "เราต้องยินดีต้อนรับคุณสิ! ลูกของเราคิดถึงคุณนะ!" 'เปล่า ไม่ใช่เลย เขาไม่ได้คิดถึงหรอก' รูบี้เล่นไปตามน้ำ เธอจงใจพูด "อ้อ ในเมื่อเด็กคิดถึงฉัน งั้นฉันก็จะพักที่คฤหาสน์ของคุณสักสองสามวัน คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม เซรีน?" เซรีนตอบ "อืม...ฉันไม่ว่าหรอก แต่วิลสันอาจจะว่านะ" รูบี้เลิกคิ้ว "ทำไมวิลสันต้องว่าด้วยล่ะ?" วิลสันมองภรรยา ที่พยายามส่งสัญญาณบอกใบ้ให้เขา เขาจึงตอบ "ไม่เป็นไรหรอก แต่คุณต้องบอกผมว่าคุณมาทําอะไรที่นอร์ท ซิตี้ ถ้าผมจำไม่ผิด ข้อตกลงหนึ่งร้อยวันของคุณกับเบลนยังไม่ครบเลยนี่ ทำไมเขาปล่อยคุณมาง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ?" ท่าทางของรูบี้เศร้าหมองลงทันทีที่พูดเรื่องนั้น เธอถามเขา "วิลสัน ฉันต้องถามอะไรคุณบางอย่าง?" "อะไรล่ะ?" "ความจริงแล้วฉันรู้จักเบลน เมื่อสิบปีก่อนใช่ไหม?" วิลสันดูตกใจ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แปลกใจ มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาที่เธ