บทที่ 6 พ่อคะ พ่อพาแม่กลับมาจากดาวอังคารได้มั้ย

รถมายบัคสีดำถูกขับผ่านใต้ร่มไม้จีนร่มรื่นยาวสองแถว มาจนถึงยังคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์ที่หลบซ่อนอยู่ท่ามกลางเขา คฤหาสน์ของฟัดด์ ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด ปรากฏให้ดูเคร่งขรึมและดูสูงส่งมากกว่าที่เคย ฮัลตัน ฟัดด์ เข้ามาภายในบ้านเห็น จอนห์ ฟัดด์ กำลังนั่งเล่นอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขาเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ “คุณพ่อ” มือที่แห้งเหี่ยวของจอนห์ ฟัดด์ กำไม้เท้าค้ำยันของเขาขึ้นแล้วพูดอย่างเย็นชา “ถ้าแกคิดว่าฉันเป็นพ่อ ก็หาเมียให้ได้ไวๆ หาแม่ให้หนูน้อยเจลลี่ บีน! อย่ารอจนฉันตายแล้วแกยังไม่ได้แต่งงาน!” ในช่วงระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา คำบ่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจอห์นเกี่ยวกับฮีลตันนั้น ไม่มีเรื่องอื่นนอกจากที่เขาไม่สามารถหาแฟนและแต่งงานได้สักที เมื่อเร็วๆ นี้ ชายชรายังยุให้เขารีบแต่งงานบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ฮีลตันรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่าใจเย็น “ผมสบายดีกับสาวๆที่มาจากครอบครัว ควิน, ชาร์คโก, ลูวิสและซุลลิแวน และผมไม่คิดที่จะแต่งงานกับใคร ยังไงก็แล้วแต่ พ่อรู้มั้ยว่าเจลลี่ บีนเธอไม่ชอบผู้หญิงเหล่านั้นเลย เชื้อเพลิงความโกรธถูกเพิ่มขึ้น ชายชราใช้ไม้ค้ำเท้าทุบพื้น “แกคิดว่าฉันมองไม่เห็นหรอ? แกกำลังใช้เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างเจลลี่ บีนมาเป็นข้ออ้าง!’ ฮีลตันสอดมือข้างไว้ในกระเป๋ากางเกง, จากนั้นเขาก็พูดอย่างเมินเฉยว่า “พ่อครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวผมจะขึ้นไปข้างบนดูเจลลี่ บีนสักหน่อย” “หยุดอยู่ตรงนั้น!” ชายชราลุกยืนขึ้น เขาถือไม้เท้าค้ำยันไปยังรอบ ๆ ห้อง “ถ้าหนูน้อยเจลลี่ บีนไม่ชอบผู้หญิงเหล่านั้น แกก็ตามหาแม่ผู้ให้กำเนิดมาให้เธอ! แกคิดว่าจะหลอกฉันได้มั้ย ผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งงานจะเป็นพ่อของเด็กสามขวบนี้ได้ยังไง? ผู้คนจะคิดยังไงเมื่อรู้ที่มาที่ไปของเจลลี่ บีนเมื่อเธอเติบโตขึ้น หรือแกต้องการให้คนอื่นคิดว่าลูกสาวของแกเป็นลูกนอกสมรสแบบนั้นใช่ไหม!” ฮีตันจ้องมองไปที่บันไดด้านล่างเขา ดวงตาคู่คมของเขาก็หม่นลง “ผมจะหาลูกสะใภ้ที่เหมาะสมมาให้พ่อในเดือนนี้” จอนห์ ฟัดด์ เอามือจับไม้เท้าค้ำยันของเขา “แกอย่าทำให้ฉันผิดหวังแล้วกัน” … ฮีลตันเดินขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องนอนเด็ก ซึ่งเป็นห้องที่ใกล้กับห้องนอนของเขาที่สุด เด็กน้อยที่มีผิวขาวและดูบอบบางกำลังนั่งอยู่บนเตียง ภายใต้แสงไฟสีส้มอ่อน มือเล็ก ๆ ของเธอกำลังถือสมุดวาดภาพ ความเย็นชาในดวงตาของเขาจางหายไป เขาเปลี่ยนแทนที่ด้วยการแสดงออกที่อบอุ่นและร่าเริง “เจลลี่ บีน, หนูยังไม่หลับอีกเหรอ?” เจลลี่ บีน เด็กน้อยโยนสมุดวาดภาพทิ้งทันทีที่ได้ยินเสียงของพ่อ เธอพลิกผ้าห่มสีเหลืองที่มีลวดลายสนูปปี้ขึ้น และปีนขึ้นจากเตียงด้วยเท้าเปล่า ฮีลตันเดินไปเดินมาขณะที่เขากังวลว่าเด็กน้อยจะล้มลง เขาเข้าไปสวมกอดเด็กน้อยที่กระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขาอุ้มเด็กน้อยไว้ที่อ้อมแขน เจลลี่ บีนเด็กน้อยแสยะยิ้ม อวดฟันขาวของเธอ เด็กน้อยเบิกตาโตกว้างพูดอย่างน่ารักว่า “คุณพ่อคะเจลลี่ บีนรอคุณพ่ออยู่ หนูไม่ได้เจอคุณพ่อมาห้าวันแล้ว คุณพ่อไม่คิดถึงหนูหรอคะ?” ฮีลตันหอมแก้มของลูกสาวและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแต่ทว่าอ่อนโยน แน่นอนพ่อต้องคิดถึงหนู, แต่พ่อต้องทำงานหาเงินมาเลี้ยงดูหนู ไม่งั้นพ่อจะซื้อขนมกับนมมาให้หนูได้ยังไง” เด็กน้อยขมุบขมิบที่ปากของเธอเบา ๆ คิ้วของเธอขมวดขึ้น เธอกล่าวต่อว่า “เจลลี่ บีนไม่ต้องการข้าว ขนมหรือนม พ่อสามารถใช้เวลากับหนูมากขึ้นได้มั้ย? เด็ก ๆ คนอื่นในโรงเรียนอนุบาลมักจะมาพร้อมกันกับแม่และพ่อ แต่หนูคุณปู่เป็นคนไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน หนูไม่มีความสุขเลย” ฮีลตัน อุ้มลูกสาวของเขาขึ้นนั่งบนเตียง แล้วลูบหัวของเด็กน้อยเบา ๆ “หนูจะเติบโตขึ้นได้ยังไงถ้าไม่กินและไม่ดื่มนม? เป็นเด็กดีนะคะ สุดสัปดาห์นี้พ่อจะพาไปสวนสัตว์โอเคไหม?” ดวงตาสีดำกลมโตของเด็กน้อยเจลลี่ บีน หรี่เล็กลงเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวที่น่ารัก เธอกอดคอของฮีลตัลด้วยแขนเล็ก ๆ ของเธออย่างตื่นเต้น, “พ่ออย่าโกหกหนูนะคะ” เท้าเล็ก ๆ ของเด็กน้อย ที่กำลังขยับไปมาอยู่บนตักของ ฮีลตันนั้น เธอยื่นนิ้วก้อยแล้วพูดว่า “พิงค์กี้สาบาน!” ฮีลตัน หัวเราะออกมา เขาใช้นิ้วล็อกกับนิ้วพิงกี้ของลูกสาว “ตกลง พ่อจะกลายเป็นสุนัขทันทีถ้าผิดคำพูด” ชุดนอนของเด็กน้อยถูกดันขึ้น เผยให้เห็นร้อยแดงช้ำที่แขนของเธอ ฮีลตันขมวดคิ้วและจับมือเล็ก ๆ ของลูกสาวขึ้นมา “หนูถูกใครรังแกเจลลี่ บีน” รอยยิ้มบนใบหน้าจางลงเมื่อพ่อของเธอพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอเม้มริมฝีปากสีชมพูแล้วนั่งลงในอ้อมกอดของฮีลตัน เธอพูดอย่างไม่มีความสุข “คุณปู่ส่งหนูไปโรงเรียนทุกวัน ดังนั้น เพื่อนๆ ในโรงเรียนอนุบาลไม่เคยมีใครเห็นพ่อแม่ของหนู เชอร์รี่หาว่าหนูโกหก เธอบอกว่าหนูไม่มีพ่อแม่!” คิ้วของฮีลตันคลายออก “แล้วหนูได้ทะเลาะกับเชอร์รี่ไหมคะ” เด็กน้อยเอาตัวซุกกับหน้าอกของพ่อ เธอถามอย่างดีใจว่า “คุณพ่อคะ แม่อยู่บนดาวอังคารจริง ๆ หรอคะ? หนูจะไปหาแม่ได้เมื่อไหร่” พ่อบอกกับเธอว่าดาวอังคารร้อนเกินไปและเธอก็ยังเด็กเกินไป เธอจะสามารถไปที่ดาวอังคารเพื่อตามหาแม่ได้เมื่อเธอโตขึ้น แต่ต้องโตแค่ไหนเธอถึงจะไปดาวอังคารได้? ดวงตาของฮีลตันหม่นลงเล็กน้อย “เจลลี่ บีนหนูต้องการแม่จริง ๆ หรือ?” เด็กน้อยเจลลี่ บีนพยักหน้าอย่างจริงจังและพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “วันนี้คุณครูขอให้พวกหนูวาดภาพตัวเองกับพ่อแม่ หนูวาดแค่หนูจับมือคุณพ่อ คุณครูก็ดุหนู พ่อพาแม่กลับมาจากดาวอังคารได้ไหมคะ?” ฮีลตันจ้องมองไปที่ดวงตากลมโตของลูกสาวของเขา เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเองภาพดวงตาของเวอเรียนผ่านขึ้นมาในความคิดของเขา ตอนนั้นเองเขาถึงตระหนักได้ว่าผู้หญิงที่ทักเขา ดวงตาของเธอดูคล้ายกับเจลลี่ บีน เจลลี่ บีนกอดและเขย่าคอพ่อของเธออย่างแรงเมื่อเห็นพ่อเงียบไป “คุณพ่อช่วยไปรับคุณแม่หน่อยได้ไหมคะ?” ฮีลตันที่รักลูกสาวของเขามาตลอดของ เขายกมือขึ้นมองนาฬิกาบนข้อมือ เขาอุ้มเด็กน้อยเจลลี่ บีนแล้วซุกเธอลงที่นอน เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแต่ทว่าอ่อนโยนนุ่มนวล “ดึกมากแล้วเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้พ่อจะไปส่งหนูที่โรงเรียนตอนเช้า” เด็กน้อยเจลลี่ บีนจับมือใหญ่ของเขาด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ “คุณพ่อสัญญากับหนูนะ ว่าจะพาคุณแม่กลับมาจากดาวอังคาร!” ฮีลตันก้มลงหอมหน้าผากลูกสาว “ราตรีสวัสดิ์เจลลี่ บีน” เด็กน้อยเจลลี่ บีนยิ้มหวานให้กับเขาและกระพริบตาปริบ ๆ “ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อ” … ฮีลตัน เดินออกไปจากห้องนอนเด็กและโทรหาผู้ช่วยของเขา, คุส ซาเวียร์ “คุณช่วยตรวจสอบให้หน่อยว่าใครที่เป็นแม่อุ้มบุญเมื่อสามปีก่อน” ในตอนท้ายคุส ตกใจเล็กน้อย สามปีที่ผ่านมามีการใช้มาตราฐานการรักความปลอดภัยค่อนข้างดี เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา แล้วทำไมเจ้านายของเขาถึงจะตามหาผู้หญิงคนนั้นในตอนนี้ “ได้ครับเจ้านาย ผมจะตรวจสอบให้ทันที”