บทที่ 670 เควน จอยซ์ ซื้อขนมหวานให้เธอ

เมื่อพวกเขาเดินชมโรงเรียนเสร็จแล้ว ยานิอยากไปเที่ยวชมพื้นที่แถวนี้ ลูซี่จึงต้องพาเขาไป ยานิขับรถ ส่วนลูซี่นั่งอยู่ที่นั่งด้านหลัง เขามองเธอผ่านกระจกมองหลังแล้วถามเธอ "คุณรู้จักผู้ชายคนนั้นมานานแค่ไหน?" ลูซี่ตกใจ ใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะเข้าใจว่าเขากำลังถามถึงริเวอร์ เธอไม่ตอบเขา ยานิถามต่อ "ผู้ชายคนนั้นมีดีอะไร? เขาให้คุณอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ นี้ และยังยากจนอีกด้วย!" ลูซี่รู้สึกว่ายานิดูถูกพวกเขา เธอจึงตอบอย่างเย็นชา "ริเวอร์อาจไม่รวยเหมือนคุณ แต่เขาก็ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย เขาดูแลฉันและไม่บังคับให้ทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ ฉันเป็นศูนย์กลางของชีวิตเขา" ยานิถามกลับ "แล้วผมไม่ได้ทำให้คุณเป็นศูนย์กลางในชีวิตผมหรือไง?" ลูซี่กลืนน้ำลาย "มันไม่เหมือนกันนะ" "ยังไงล่ะ?" เธอนึกย้อนกลับไปตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เขาได้บังคับให้เธอทำอะไรที่เธอไม่อยากทำหรือเปล่า? เธอสูดลมหายใจเข้าและอยากจะเลิกคุยกับยานิสักครั้ง เธอจึงพูดด้วยคำพูดที่เจ็บปวดที่สุด "ริเวอร์ไม่เคยเรียกชื่อผู้หญิงคนอื่นตอนเขาหลับ" บรรยากาศในรถเริ่มเปลี่ยนไป ยานิไม่ถามอะไรเธออีก เขายอมรับว่าเขายังคิดถึงแซมและรู้สึกผิด แต่เขาก็ไม่อยากให้