บทที่ 625 ปลอบโยนฉัน

“คนที่คุณพามาเมื่อวานยังอยู่ที่นี่” เวอเรียนเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ ห้องโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินสิ่งที่ฮีลตันพูด ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกผิด แต่เป็นเพราะสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเธอเอง! "เขาอยู่ที่ไหน?" ฮีลตันพูดด้วยท่าทางผ่อนคลาย “เขาอยู่ตรงหน้าคุณ” เวอเรียนจ้องไปที่เขา หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที… จากนั้นเธอก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "ทำไมคุณถึงพยายามทำให้ฉันกลัว? ฮีลตันคุณใจร้ายมาก" อย่างไรก็ตาม ฮีลตันพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก ถ้าผมจับได้ว่าคุณออกไปดื่มตอนกลางดึก และไปจีบผู้ชายคนอื่นอีก ผมไม่รับประกับว่าผมจะทำอะไร" ฮีลตันหยิบมีด และส้อมด้วยมือเรียวยาวของเขา ฮีลตันหั่นแซนด์วิชของเขาออกเป็นสองส่วนอย่างรุนแรงทันทีที่เขาพูดจบ แววตาของเวอเรียนสั่นเทาในขณะที่เธอพูดว่า “ที่รัก ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ไปดื่มข้างนอกอีก มันเป็นแค่ครั้งเดียว… ยิ่งกว่านั้น ฉันยังอยู่กับแยนนี่ ไม่ใช่คนอื่นทั่วไป ฉันไม่ได้นอกใจคุณกับผู้ชายนะ” เกี่ยวกับเรื่องนั้น ชายหนุ่มไม่ว่าอะไร อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนี้… ช่างไม่รู้อะไรเลย ฮีลตันรู้สึกไม่สบายใจเมื่อภาพเวอเรียนกับแยนนี่ก