บทที่ 57 การกำเนิดของเจลลี่ บีน

เจลลี่ บีน จับมือ เวอเรียน แล้วเดินไปจับมือใหญ่ของ ฮีลตัน ด้วยความซุกซนเธอ เธอจึงเอามือทั้งสองคนวางทับเข้ากัน เธอทำตาโต และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เราสามคนต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะคะ!” หูของ เวอเรียน เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอไม่กล้ามองไปที่ ฮีลตัน เลย เจลลี่ บีน จ้องมองไปที่รอยกัดที่มือของ ฮีลตัน อย่างสงสัย คิ้วน้อย ๆ ของเธอขมวดมุ่นเข้าหากัน และถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณพ่อคะ มือของคุณพ่อเป็นอะไรเหรอคะ? คุณพ่อโดนแมวจรจัดกัดอีกแล้วเหรอคะ?” เวอเรียน มองตามที่เจ้าตัวน้อยพูด และเห็นว่าเป็นเธอเองที่เป็นคนที่ทำให้เกิดรอยนั้นที่มือของเขา ฮีลตัน กำลังพูดกับ เจลลี่ บีน แต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่ เวอเรียน “แมวจรจัดตัวนี้ดุร้ายมาก มันทำให้พ่อโกรธและทำให้พ่อรู้สึกแย่ พ่อแค่จะจับมันเพียงเบา ๆเท่านั้นเอง” ริมฝีปากของเวอเรียนกระตุก นี่เขาหมายถึงเธอใช่ไหม? เป็นเพราะเขามี ‘เจตนาร้าย’ ก่อนต่างหาก! เจลลี่ บีน กระพริบตาโต ๆ นั้นพร้อมพยักหน้าคางเล็ก ๆ ของเธอ “แมวจรจัดกัดคอคุณพ่อครั้งที่แล้ว และคราวนี้มันกัดมือคุณพ่อ คุณพ่อไม่ต้องเลี้ยงแมวแล้วคราวหน้าเลี้ยงสุนัขแทนดีไหมคะ?” ฮีลตัน ก้มลงลูบศีรษะเจ้าตัวน