บทที่ 578 กอดเพนกวินอ้วนตัวน้อยของเขา

วิลสันตกใจ เขาซ่อนอยู่หลังกองหิมะ การได้ยินของเขาดีพอ ๆ กับการมองเห็นของเขาอย่างน่าประทับใจ วิลสันเห็นใบหน้าของนกเพนกวินได้ชัดเจน ทันทีที่เซรีนถอดผ้าพันคอออก เผยให้เห็นจมูกและปากของเธอ มันเป็นใบหน้าของคนที่โหยหาและคิดถึงเขามาก วิลสันรู้สึกหวั่นไหว เขาไม่สามารถทนอยู่หลังกองหิมะได้อีก เขาเดินออกมา หลังจากเซรีนเรียกเขาเป็นครั้งที่สอง เซรีนยืนหันหลังให้เขา เมื่อวิลสันเข้ามาหาเธอจากทางข้างหลัง ตอนที่เซรีนก้มหน้า เธอก็เห็นความแตกต่างของเงาที่อยู่ข้างเธอ ลมหายใจของเธอหยุดเต้น และหัวใจของเธอเต้นแรง หรือจะเป็นวิลสัน? เธอไม่กล้าที่จะหันกลับไปมอง เพราะถ้าคน ๆ นั้นไม่ใช่วิลสัน มีความเป็นไปได้สูงว่าเธอจะเจอคนไม่ดีท่ามกลางหิมะตกแบบนี้ เซรีนเห็นว่าเงานั้นยื่นแขนทั้งสองข้างมากอดเธอจากข้างหลัง และเรียกเธอ "ที่รัก" เซรีนคุ้นเคยกับเสียงที่น่าดึงดูดของชายคนนี้ เธอหันหลังมาอย่างรวดเร็วและกอดเขาไว้แน่น การได้กลับมาเจอกันนั้น ทำให้น้ำตาของเซรีนไหลออกมา หลังจากที่ได้เห็นเขา "ฮือ...ในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณ...ฉันคิดว่าจะหาคุณไม่เจอแล้ว...ฮือ..." ใจของวิลสันสั่น เมื่อเขาฟังเสียงของหญิงสาวที่กำลังร้องไ