บทที่ 560 คู่รักผาสุก – เรากอดกันให้นานกว่านี้ได้ไหม

เซรีนอืดอาด ขณะที่เธอพยายามถ่วงเวลาเมื่อเธอตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น วิลสันถามว่า "คุณพร้อมหรือยัง? ตอนนี้เราจะไปทานอาหารเช้ากัน แล้วผมจะหาคนพาคุณกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ หลังจากนั้น" เซรีนยืนอยู่ในห้องน้ำ ขณะที่เธอบีบยาสีฟัน เธอคร่ำครวญว่า “ฉันยังไม่ได้แปรงฟันเลย ทำไมคุณถึงรีบร้อนขนาดนั้น?” วิลสันพิงประตูห้องน้ำและจ้องที่เธอด้วยท่าทางขบขัน "นี่เป็นครั้งที่สองที่คุณแปรงฟันของเช้านี้แล้วนะ" เซรีนตอบว่า "โอ้? ฉันจำไม่ได้เลย" เธอใช้เวลาของเธอและในที่สุดเธอก็ทำเสร็จ อย่างไรก็ตามเธอเริ่มทำตัวพิรี้พิไรอีกครั้งเมื่อถึงเวลาต้องไป “ฉัน… ฉันขออยู่ต่ออีกสักสองสามวันก่อนจะกลับไปนอร์ท ซิตี้ ได้ไหม” วิลสันหรี่ตามองเธอ “นั่นเป็นเหตุผลที่คุณอืดอาดทั้งเช้าเหรอ? เพราะคุณไม่อยากจากไป?” “ฉัน… ฉันอยู่ไม่ได้เหรอ?” วิลสันถอนหายใจเบา ๆ และดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เขาลูบผมของเธอและเกลี้ยกล่อมเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลของเขา “เป็นเด็กดี ผมจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ โอเคไหม?” “แต่ฉันจะไม่สามารถติดต่อคุณได้เมื่อฉันจากไป คุณจะไปหาฉันที่นอร์ท ซิตี้ได้ยังไงกัน?” ขณะที่เขามองดูใบ