บทที่ 547 ครอบครัวของผู้ชายคนนี้แน่นอนว่ารวย

หลังจากที่ทอมป์สันโยนศพเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์ รูบี้ก็รีบเข้าไปในนั้นด้วยเช่นกัน เซรีนเอนตัวเข้าไปในห้องโดยสารหลัก ขณะที่เธอจ้องที่วิลสันด้วยดวงตาที่ฉ่ำน้ำของเธอ เธอเอื้อมมือออกไปและจับมือที่เรียวยาวและเย็นเล็กน้อยของเขา ขณะที่เธออ้อนวอน “วิลสัน จาร์เร็ต โปรดตอบฉันด้วย” ซุกซ่อนอยู่ภายหลังเสียงที่นุ่มนวล และแข็งแกร่งมีนัยยะของความอ้อนวอนอยู่ สิ่งนี้ทำให้หัวใจของวิลสันเต้นระส่ำ อย่างไรก็ตาม สายตาของชายผู้นั้นดูเย็นชาอย่างยิ่ง ในขณะที่เขาดึงมือเล็กๆ ของเธอออกไปอย่างช้า ๆ ขณะที่บอกเธอด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า “กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ หยุดรอผม และช่วยแกล้งทำเป็นว่าเราไม่เคยพบกัน” หยุดรอเขา? แกล้งทำเป็นว่าไม่เคยพบกัน… ประตูห้องโดยสารปิดลงอย่างกะทันหัน ทิ้งเซรีนไว้ข้างนอกของอีกฝั่ง ขณะที่เซรีนจ้องมองไปยังเฮลิคอปเตอร์ซึ่งอยู่เหนือศีรษะของเธอที่ค่อย ๆ ห่างออกไป และห่างออกไปจากเธอ น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาจากหางตา เขามาแล้วก็ไป … วิลสันผู้ซึ่งอยู่ในเฮลิคอปเตอร์ลดสายตามองไปยังดาดฟ้าของโรงพยาบาลที่กำลังหดเล็กลง และโครงร่างเล็กนั้นก็ไม่เหลืออยู่อีกต่อไป ในอกของเขาคับแน่น มันรู้สึกเหมือนมีมืออันใหญ่โตจับยึ