บทที่ 529 ผมเป็นคนดังในโลกแห่งความริษยา ช่วยเกรงใจผมด้วย

[ทำไมคุณถึงบริจาคห้องสมุด ให้มหาวิทยาลัย เซาท์ ซิตี้ มัลติมีเดียล่ะ?] ยานเดลจ้องข้อความวีแชทจากซีลีน แล้วเขาก็รีบตอบ ซีลีนส่งข้อความมาอีก [ฉันแค่สงสัยเลยถามคุณ ไม่เป็นไรนะถ้าคุณไม่อยากบอก] รู้สึกว่าซีลีนอยากปิดบังความรู้สึกผิด เธอจึงถามคำถามแบบนั้น แต่ยานเดลก็รักเธอมากกว่าที่เธอคิด ไม่สำคัญว่าเขาจะวางท่าแค่ไหน เขาก็ไม่เคยตระหนี่ที่จะแสดงความรักให้เธอเลย เขาจะหาทุกอย่างมาให้เธอ ตราบใดที่เธอต้องการมัน [ผมจะบอกถ้าคุณอยากรู้] เขาเพิ่งส่งข้อความไป เมื่อซีลีนส่งข้อความมาอีก [ไม่เป็นไร] แล้วเธอก็ส่งข้อความมาอีก [ฉันจะนอนแล้ว] ยานเดลไม่ได้อธิบายกับเธอ เขาแค่จบบทสนทนาด้วยคำสองคำ [ฝันดีนะ] ซีลีนมองข้อความบนหน้าจอ แล้วขมวดคิ้ว 'บ้าจริง เพราะฉันบอกว่าไม่อยากได้ยินคำอธิบาย และเขาก็ไม่บอกฉันจริง ๆ' ซีลีนรู้สึกหงุดหงิด อีกด้านหนึ่ง ยานเดลกำลังมอง เจลลี่ บีนที่กำลังนอนหลับอยู่ เขายิ้มแล้วพึมพำกับตัวเอง "ไม่อยากเชื่อว่าฉันจะไม่ดีพอ ๆ กับเด็กตัวเล็ก ๆ" เจลลี่ บีนพูดถูก หากพวกเขาอยากจะอยู่ด้วยกัน พวกเขาก็จะได้อยู่ด้วยกันเสมอ ในทางกลับกัน ไม่มีคำว่า 'ควร' หรือ 'อาจจะ' ซีลีนไม่รู้เหรอว่า ท