บทที่ 481 การเกลี้ยกล่อมภรรยาของเขาเป็นงานที่ใช้ฝีมือ

ไทเลอร์ถือกระเป๋านักเรียนใบเล็ก ๆ แล้วเดินตามคาร์เตอร์ขึ้นไปชั้นบน ผู้ใหญ่และเด็กมองหน้ากันและกัน ไทเลอร์หดหัวของเขาแล้วพูดด้วยความหวาดผวาว่า “พ่อ ทำไมพ่อมองผมแบบนั้น? ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” “ลูกไปกับคนแปลกหน้าโดยไม่บอกแม่ ลูกไม่คิดหรือว่าแม่จะเป็นห่วง?” คาร์เตอร์ดุเขา ไทเลอร์ปฏิเสธ “แต่พ่อ เขาไม่ใช่คนแปลกหน้า เขาเป็นคุณปู่ของผม แล้วเมื่อผมมองไปที่คุณปู่ ผมก็คิดว่าเขาหน้าเหมือนพ่อกับผมมาก” มุมปากของคาร์เตอร์กระตุก นายท่านเกลเป็นคนแก่ แล้วไทเลอร์พูดได้อย่างไรว่าพวกเขาดูเหมือนกัน? “ลูกดูจากตาข้างไหนของลูกที่ว่าเราเหมือนกัน?” ไทเลอร์แลบลิ้นออกมา “ตาทั้งสองข้างของผมมองเห็นแบบนั้น… พ่อ ผมจะไม่ออกไปแบบนั้นอีกแล้ว โทรหาแม่กันเถอะ!” คาร์เตอร์อยู่ในความสับสน เขารู้สึกไม่สมควรอย่างยิ่งที่เขาจะทำเช่นนั้น แบตมือถือของเขาหมดเมื่อกี้นี้ หลังจากที่ชาร์จแบตไปได้สักพัก เขาก็เปิดโทรศัพท์ แล้วยื่นมันให้ไทเลอร์ ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากบางของเขา และพูดว่า “ลูกโทรหาแม่เองเลย” ความจริงก็คือมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับศักดิ์ศรีของเขา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คาร์เตอร์ไม่รู้ว่าจะบอกเฮเลนอย่างไรเกี่ยวกับตัวตนของเขา