บทที่ 443 เลิกหลบหน้าผมสักที ยัยตัวแสบ

หลังจากที่ฮีลตันกับเวอเรียนมาถึงห้องของวิลสัน เวอเรียนก็ส่งกระติกเก็บความร้อนสีชมพูให้เขา “ดร.จาร์เร็ต คุณอยากจะกินโจ๊กสักหน่อยไหม?” วิลสันนิ่งเงียบไม่ตอบ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยากกินอะไรเลย ดังนั้นฮีลตันจึงพูดอย่างใจเย็นว่า "มีบางคนบอกให้เราเอาอันนี้มาให้นาย นายจะไม่กินมันจริง ๆ เหรอ?" เวอเรียนอึ้งเมื่อฮีลตันพูดแบบนั้น ดวงตาสีเข้มของวิลสันเป็นประกายอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เวอเรียนเทโจ๊กลงในชามแล้วยื่นมันให้วิลสัน คนป่วยสงสัยเกี่ยวกับมัน ดังนั้นเขาจึงรับมันมา เขากินโจ๊กไปเกือบครึ่งหนึ่ง … เมื่อเซรีนตรวจคนไข้ตากปกติของเธอเสร็จ เธอก็ยังมีเวลาเหลือ เธอจึงเดินเรื่อยเปื่อยไปที่แผนกเวชระเบียนโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอมาถึงหน้าห้องเบอร์ 63 เธอจึงรู้ว่าเธออยากจะไปเยี่ยมวิลสัน ฮีลตันกับเวอเรียนกลับไปแล้ว วิลสันนอนอยู่บนเตียง และเขาก็ถือกระติกเก็บความร้อนสีชมพูในมือเรียวยาวของเขา ดูเหมือนว่าเขาจ้องมองมันมาระยะหนึ่งแล้ว เซรีนจ้องมองไปที่เขาด้วยเช่นกัน แต่เธอมองจากนอกประตู เธอสงสัยว่าเขาจะรู้ว่าใครเป็นเจ้าของกระติกเก็บความร้อนสีชมพูนั่น อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเวอเรียนจะไม่มีวันหักหลังเธอ มันคงจะดีก