บทที่ 397 แหวนเพชรแต่งงาน 10 การัต คบกันร้อยปี

เวอเรียนยังคงงุนงงเมื่อรถแท็กซี่มาถึงที่สถานทูต ฮีลตันลากเธอออกมาจากรถ และพาพวกเขาไปที่ทำเนียบรัฐบาล “ฮีลตัน เรามาทำอะไรกันที่นี่?” เวอเรียนรู้สึกกลัวเล็กน้อยเพราะชายหนุ่มพาเธอมาที่ทำเนียบรัฐบาลในประเทศอื่นโดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน ฮีลตันไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวตลอดทางที่พวกเขาเดิน จากนั้นเขาก็พูดว่า "ผมมองไม่เห็นที่ ๆ ผมจะไป ดังนั้นคุณจะต้องนำทางผม" “โอ้ โอเค ทางนี้ เดินต่อไป เดินระวัง ๆ นะ ช้าลงหน่อย” เมื่อพวกเขาเข้ามาในอาคาร เจ้าหน้าที่ชาวจีนก็ทักทายพวกเขา ฮีลตันถามอย่างสุภาพว่า "สวัสดี เคาน์เตอร์จดทะเบียนสมรสอยู่ที่ไหน?" เวอเรียนอึ้งเมื่อเขาพูดแบบนั้น “ฮีลตัน พวกเราไม่ได้แต่งงานกันแล้วเหรอ?” ทำไมเขาถึงต้องการแต่งงานกับเธออีกครั้งในไอร์แลนด์? เจ้าหน้าที่สังเกตเห็นว่าพวกเขาทั้งสองเป็นชาวจีน เขาจึงถามพวกเขาเป็นภาษาอังกฤษว่า "มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?" “ผมมาขอจดใบทะเบียนสมรส” เวอเรียนเริ่มตื่นตระหนกในขณะที่เธอจ้องมองไปที่เขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “ฮีลตัน ทำไมเราถึงจะขอใบทะเบียนสมรสอีกอันล่ะ?” จู่ ๆ โทรศัพท์ของพนักงานก็ดังขึ้น จากนั้นท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปหลังจากการรับสาย ในข