บทที่ 347 น้องสาวทูนหัว

"ลีแอนนี่ ไปกันเถอะ! ไปทำแผลตรงนั้นทำไมเธอถึงซุ่มซ่ามอย่างนี้นะ?" เพื่อนร่วมงานของซีลีนพาเธอไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อทำแผล วันนี้ที่หอศิลปะจัดงานนิทรรศการ และได้เกิดอุบัติเหตุขึ้น ผลงานศิลปะชิ้นที่ใหญ่ที่สุดที่แขวนอยู่กลางอากาศหล่นลงมา เมื่อซีลีนเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอจึงรีบผักคนที่เข้ามาชมออกไปเพื่อไม่ให้ได้รับบาดเจ็บ แต่เธอก็หลบไม่ทัน และผลงานศิลปะศิลปะชิ้นนั้นก็หล่นลงมาทับขาของเธอ โชคดีที่ขาเธอไม่หัก แต่ข้อเท้าของเธอบวม และช้ำเพราะเส้นเลือดแตก เพื่อนร่วมงานของเธอเห็นว่าห้องแต่งตัวปิดแล้ว เมื่อพวกเขาไปที่นั่นแล้วช่วยกันผลักประตู และเมื่อประตูเปิดออก ซีลีนก็เห็นยานเดลคุกเข่าอยู่ข้างหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ท่าทีของเธอเย็นชาขึ้นมา ยานเดล... ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่? เพื่อนร่วมงานของเธอพยายามช่วยพาเธอเข้าไปในห้อง "มาสิ เข้าไปข้างในกันเถอะ" ซีลีนพยายามถอยหนี แต่เพื่อนร่วมงานของเธอไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีของเธอ เธอถามสองคนที่อยู่ในห้อง "พวกคุณทำงานกับเราเหรอ? คุณรู้ไหมว่าหมออยู่ที่ไหน?" ซีลีนหันหลังให้พวกเขา และเธอตัวสั่น พวกเขาไม่ได้เจอกันมาเป็นปี