บทที่ 332 คู่พ่อลูกที่น่าสงสารต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวในคืนวันส่งท้ายปีเก่า

ถนนถูกประดับประดาไปด้วยไฟถนนหลากสี บรรยากาศทั้งหมดค่อนข้างรื่นเริง และมีชีวิตชีวาในวันส่งท้ายปีเก่า คุชเหลือบมองฮีลตันที่อยู่เบาะหลังจากกระจกมองหลัง สายตาของชายหนุ่มจดจ่ออยู่ที่หน้าต่าง คุชอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้านาย ตอนนี้เราจะกลับไปที่บ้านของครอบครัวฟัดด์เลยไหมครับ?” ฮีลตันเย้ยหยันอย่างเย็นชา และพูดว่า “เมื่อวานฉันยังพูดให้ชัดเจนอีกเหรอ?” ถูกต้องครับ เจ้านายพูดเมื่อวานนี้ว่าถ้าเขาไม่ได้พบกับมาดาม นายใหญ่จะไม่ได้พบเขาไปตลอดชีวิตของเขา อย่างไรก็ตาม…วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า เขาจะไม่ไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำรวมญาติได้อย่างไร? โทรศัพท์ของฮีลตันเริ่มดังขึ้น มันคือ เจลลี่ บีน ที่โทรหาเขา "สวัสดี พ่อ?" เจลลี่ บีน กำลังคุยกับฮีลตันโดยยกขาเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมาวางอยู่บนโซฟา ดวงตาโตที่เหมือนกวางของเธอกำลังมองไปรอบ ๆ คนพาลตัวน้อยถามอย่างเด็ก ๆ ว่า “พ่อ คุณกับมอนตี้จะกลับบ้านเมื่อไหร่? ตอนนี้คุณปู่กำลังให้คนมาติดป้าย คืนนี้คุณกลับบ้านมาจุดพลุกับหนูได้ไหมพ่อ?” ฮีลตันนิ่งเงียบไปสองสามวินาทีก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “พ่อจะไม่ทานอาหารเย็นกับหนูคืนนี้ แต่หลังจากที่หนูทานอาหารเย็นที่บ้าน