บทที่ 326 ขี้เกียจ

เวอเรียนไม่เคยรู้มาก่อนว่าความสัมพันธ์ของเธอกับฮีลตันจะมีความหมายที่ลึกซึ้งอยู่เบื้องหลัง เวอเรียนจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มในขณะที่เธอพูดว่า “ถ้าฉันไม่เคยออกจากโรงพยาบาล และได้พบคุณเร็วกว่านี้ คุณคิดว่าเราจะมีผลลัพธ์ที่แตกต่างไปจากเดิมมากไหม?” ฮีลตันเลิกคิ้วของเขาเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเขาขี้เกียจที่จะตอบคำถามของเธอ ผลลัพธ์ที่แตกต่างกันมากงั้นหรือ? เขาไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ ... “ถ้าผมได้พบคุณตอนนั้น บางทีเราอาจจะแต่งงานกันเร็วกว่านี้ และเราคงไม่ต้องรอถึงสามปี สำหรับผลลัพธ์นั้นมีเพียงผลลัพธ์เดียวเท่านั้น และนั่นก็คือ มันเป็นเรื่องของเวลาที่คุณจะกลายเป็นมาดามฟัดด์เท่านั้น ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกแล้ว” เขาฟังดูสงบ แต่น้ำเสียงของเขามุ่งมั่นโดยไม่มีความลังเลใด ๆ เจลลี่ บีน ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอามือทั้งสองข้างปิดดวงตาสีเข้มขนาดใหญ่ของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงแบบเด็ก ๆ ว่า “อิ้ว…พ่อ คุณเลี่ยนเกินไปแล้ว!” ทั้งฮีลตัน และเวอเรียนต่างตกตะลึงในขณะที่พวกเขาหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่จ้องมองซึ่งกันและกัน ฮีลตันอุ้ม เจลลี่ บีน ขึ้นจากโซฟาจากนั้นก็หยิบกระเป๋าใบเล็กของเธอขึ้นมาจากพื้น แล้วพูดว่า “ทำการบ้านของหนูซะ”