บทที่ 292 ความเจ็บปวด

ไม่เพียงแต่คำอ้อนวอนอันอวดดีของวาเนลล์จะไม่ได้รับการให้อภัยจาก เวอเรียน แต่เธอยังทำให้ตัวเองต้องอับอายแทน เมื่อฮีลตันกลับมาที่ห้องในชุดคนไข้ เวอเรียนมองเขาอย่างสงสัย และพูดว่า “ก่อนหน้านี้คุณพูดอะไรกับวาเนลล์? ฉันคิดว่า ฉันสังเกตเห็นเธอจากไปอย่างโมโห” ฮีลตันเลิกคิ้วของเขาขึ้น และพูดขณะที่เดินเข้ามาหาเธอว่า “ไม่ใช่เรื่องดีอะไรหรอก” เวอเรียนสงสัยมากยิ่งขึ้น “แล้วมันคืออะไร?” เวอเรียนไม่สามารถจินตนาการได้ว่าฮีลตันจะหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อเขากำลังดุคนอื่น เนื่องจากฮีลตันเป็นผู้ชายที่สง่างามแม้ว่าเขาจะสวมชุดคนไข้ก็ตาม ฮีลตันจะทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเขาเย็นชา หยิ่ง และเป็นสุภาพบุรุษ แม้ว่าเขาจะแผ่รังสีความสง่างามของสุภาพบุรุษ และทำให้ทุกคนรู้สึกห่างเหินเพียงใด เขาก็จะไม่ทำท่าทางรุนแรงกับใครมากเกินไป หรือบางครั้งเขาก็อ่อนโยน อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าเขาจะหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อเขาตะโกนใส่ใครสักคนอย่างเกรี้ยวกราด ฮีลตันไม่ได้ตั้งใจจะบอกเวอเรียน เพราะเขาไม่ต้องการให้เวอเรียนรู้ว่าเขาสามารถดุคนอื่นได้ หากมาดามฟัดด์เรียนรู้จากด้านที่ไม่ดีของเขา นั้นจะไม่ส่งผลทางอ้อมต่อเขาเช่นกันง