บทที่ 261 ไปหย่ากันเถอะ

หลังจากที่ลูซี่เข้ามาในคฤหาสน์ เธอก็นั่งอยู่ข้างหน้าต่างและเฝ้าดูเวอเรียนจากไป ยานิกอดเธอจากด้านหลัง เอนตัวเข้าหาเธอ และกระซิบข้างหูของเธอ “เวอเรียนพูดอะไรกับคุณเหรอ?” “เธอต้องการให้ฉันยกโทษให้ฮีลตัน” ยานิจ้องไปที่ด้านข้างของใบหน้าของเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน เขากล่าวว่า "คุณยกโทษให้เขาไหม?" ลูซี่มองไปข้าง ๆเธอเล็กน้อยแล้วพูดว่า "คุณหวังว่าฉันจะทำไหมล่ะ?" “ฮีลตันทำให้เราพลาดจากกันสิบปี ผมควรจะเกลียดเขา แต่นั่นเกิดขึ้นนานมากแล้ว อย่างไรก็ตาม หลังจากเขาเกิดอุบัติเหตุ ทันใดนั้นผมก็รู้ว่าผมไม่ได้เกลียดเขาขนาดนั้น เหตุผลเดียวที่ผมยุ่งวุ่นวายกับเขา วางความแค้น และความเกลียดชังทั้งหมดของผมที่มีต่อเขาในช่วงสิบปีที่ผ่านมาที่คุณจากผมไป เป็นเพราะผมคิดถึงคุณมากเพียงใด ตอนนี้คุณกลับมาแล้ว ทันใดนั้นผมก็หวังแค่ชีวิตที่สงบสุข" ลูซี่รู้สึกยุ่งเหยิงเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินยานิพูดว่าเขาต้องการชีวิตที่สงบสุข ยานิหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมถูกมองว่าเป็นคนวุ่นวายในสายตาคนอื่น นั่นเป็นเพราะผมปรารถนาวันสิ้นโลก เพื่อให้ทุกคนได้สัมผัสกับความรู้สึกสูญเสียคนที่พวกเขารักไปว่ามันรู้สึกเป็นอย่า