บทที่ 235 การปกป้องจากพ่อและลูกสาว

เจมส์ยิ้ม "พวกเธอนี่วุ่นวายกันจริง จะให้เราเล่นหมากรุกไหม?" เจนเม้มปาก "หนูจะไปปอกผลไม้ และเอาเครื่องดื่มมาให้" เมื่อเจนนำน้ำชาสองถ้วยออกมาจากในครัว เธอเห็นเวอเรียนพิงไหล่ฮีลตัน และส่งยิ้มหวานให้เขาเธอไม่รู้ว่าทั้งสองคุยเรื่องอะไรกัน ความโกรธก่อตัวขึ้นในใจ เธอนำถ้วยชาไปให้เวอเรียนและพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแปลก "พี่สะใภ้ น้ำชาค่ะ" "ขอบคุณค่ะ" ตอนที่เวอเรียนกำลังจะรับน้ำชา เจนก็ปล่อยมือ น้ำชาที่กำลังร้อน หกใส่มือของ เวอเรียน และถ้วยชาก็ตกแตกลงบนพื้น เวอเรียนร้องอุทานด้วยความเจ็บปวด ฮีลตันรีบเข้ามาดูมือของเธอ "คุณโดนน้ำร้อน ลวกไหม?" หลังมือเธอปรากฏรอยแดง เขารีบพาเธอไปล้างน้ำ เย็นที่อ่างล้างมือ เจนแกล้งทำเป็นห่วงและมาถามอาการ "พี่สะใภ้ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" ฮีลตันมองเธอด้วยแววตาดุดัน น้ำเสียงของเขาเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง "เจน ระงับอารมณ์หน่อย อย่าทำตัวเหมือนเด็กสิ!" เวอเรียนดึงแขนเสื้อเขาไว้ เพื่อทำให้บรรยากาศสงบลง "ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น..." โดยไม่คาดคิด ฮีลตันตอบกลับอย่างเลือดเย็น "นี่เป็นบ้านของเธอ พี่จะไว้หน้าเธอ ถ้าเราอยู่ที่อื่น รับรองพี่ทำแน่!" ก่อนที่