บทที่ 220 ทรมานเจ้าหมาให้ตาย!

เรน ไม่มีความตั้งใจที่จะจากไป เพราะเธอไร้ยางอายอย่างเห็นได้ชัด เวอเรียนจึงไม่สามารถไล่เธอไปได้ หลังจากเดินเล่นในห้างสรรพสินค้า เวอเรียน ไม่รู้จะกินอะไรเธอจึงถาม เซรีนว่า “เธอจะอยากกินอะไร?” เป็นที่รู้กันว่า เซลีนเป็นนักกินตัวยงและเป็นคนชอบทานอาหารง่าย ๆ เธอบอกว่า “ฉันสบายดีกินอะไรก็ได้ เธอท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ? เธอไม่อยากทานอาหารรสเผ็ดและเปรี้ยวเหรอ? ทำไมเราไม่ไปกินหม้อไฟกันล่ะ” เวอเรียน คิดว่าหม้อไฟเป็นคำแนะนำที่ดี แต่ เรน ค่อนข้างเรียกร้องความสนใจ เธอเลยพูดขึนมาว่า “ฮีลตัน ไม่ได้ชอบกินหม้อไฟเพราะเครื่องเทศหนักเกินไป และกลิ่นมักจะติดทั่วร่างกายหลังอาหาร เขาอาจจะรับไม่ได้” ก่อนหน้านี้ เรน พยายามอย่างมากที่จะบังคับให้พวกเธอทำตามหล่อน ทุกคำพูดที่เธอพูดขึ้นมานั้นเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ ฮีลตันชอบ แม้ว่าเวอเรียนจะยังคงยิ้มอยู่ แต่ความโกรธเกรี้ยวของเธอก็แผดเผาภายในตัวเธอ “แต่จู่ ๆ วันนี้ฉันรู้สึกอยากกินหม้อไฟ หากคุณไม่ชอบหม้อไฟ ดร. ไฮย์ดี้ เราสามารถมาทานอาหารด้วยกันในครั้งหน้า ฉันไม่ได้เจอกับเซรีน มาหลายปีแล้วและฉันรู้สึกว่าอยากเลี้ยงอาหรเธอในวันนี้” เรน หมกมุ่นอยู่กับตัวเองในขณะที่เธอคิดว่