บทที่ 202 รีอาน่า เธอนี้มันยัยขี้หึงจริง ๆ

ฮีลตันจ้องมองแววตาที่ตื่นเต้นเล็กน้อยของเวอเรียน ขณะที่เขาลดดวงตาสีมุกเข้มของเขาลง ไม่มีอารมณ์ที่ชัดเจนในพวกมันขณะที่เขาตอบอย่างใจเย็นว่า “ไม่” อย่างไรก็ตามเวอเรียน ไม่เชื่อแม้แต่น้อยกับคำว่า "ไม่" เธอจับมืออันใหญ่โตของเขาพร้อมกับมือเล็ก ๆ ของเธอ และพูดว่า “ตอนนี้คุณไม่ชอบฉัน แต่สักวันหนึ่งในไม่ช้าคุณจะต้องชอบ” “คุณมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?” ปลายนิ้วของฮีลตันปัดเบา ๆ ที่ขอบริมฝีปากของเธอขณะที่เวอเรียน จับมือของเขาและแนบไว้ที่แก้มของเธอ “คุณบอกก่อนหน้านี้ว่าคุณเป็นของฉัน และไม่มีใครสามารถฉกคุณไปได้ เนื่องจากคุณเป็นของฉัน แน่นอนฉันมั่นใจมากพอที่จะทำให้คุณชอบฉัน อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น” นอกจากนี้ ในช่วงสองวันสั้น ๆ เธอสามารถสัมผัส ‘ความจริงจัง’ กับความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอได้ ... เขาเริ่มชอบเธอจริงหรือ? ฮีลตันเย้ยหยันเบา ๆ ในขณะที่เขาดึงมือใหญ่ของเขาออก และดีดไปที่หน้าผากของเธอ มันเจ็บเล็กน้อย เวอเรียนคิ้วขมวด เธอถามต่อว่า “ทำไมคุณดีดหน้าผากของฉันเนี่ย?” “อย่ามาตั้งสมมติฐานแปลก ๆ ในครั้งต่อไป แซมไม่มีความสัมพันธ์กับผม” ด้วยคำพูดเดียวของเขา ดวงตาของเวอเรียนก็ส