บทที่ 19 คุณสนุกกับมันมากไหม

“พี่สะใภ้ ฉันจะแกล้งทำเป็นว่าฉันไม่ได้ยินสิ่งที่คุณเพิ่งพูดมา ท้ายที่สุดคุณก็ยังคงเป็นพี่สะใภ้ของฮีลตันตลอดไป” หลังจากพูดจบ เวอเรียนก็จากไปพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ แนนซี่ยืนอยู่ในจุดของเธอ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอจิกเล็บลงบนฝ่ามือของเธอ แม้ว่าเธอจะเป็นพี่สะใภ้ของฮีลตัน แต่ตราบใดที่เธอยังเป็นคนพิเศษในหัวใจของฮีลตัน แม้แต่ เวอเรียน มอนท์ ก็ไม่สามารถสร้างความคลางแคลงใจได้ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของฮีลตันก็ตาม … เวอเรียนใส่รองเท้าส้นสูงออกมาจากห้องน้ำ และเธอพบกับฮีลตันที่ยืนรออยู่ เธอก็ฉวยโอกาสและพูดว่า “นี่มันดึกมากแล้ว คุณช่วยพาฉันกลับบ้านก่อนได้ไหมคะ” ดวงตาสีดำของฮีลตัน จ้องมาที่เธออย่างลึกซึ้ง มันทำให้เธอขนลุกซู่ จากนั้นเขาก็รีบพูดขึ้นมา “คืนนี้อย่ากลับเลย ค้างที่นี่เถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะส่งคุณกลับไปเก็บข้าวของในตอนเช้า” “ฮีลตัน ฟัดด์...ฉันต้องการเวลาปรับตัว” “หืม?” ชายคนนั้นมองมาที่เธออย่างเย็นชาราวกับว่า เขากำลังถามเธออยู่ในใจ ๆ ว่า ‘คุณไม่ต้องการอยู่คฤหาสน์อีกต่อไปแล้วหรือ?’ น้ำเสียงที่แข็งกร้าวเล็กน้อยของเธออ่อนลงทันที เธอเอามือแตะคอ แล้วกัดริมฝีปากแล้วตอบตกลงอ