บทที่ 194 ใครอนุญาติให้เธอให้ลูกชายผมกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ฮีลตันอุ้มเวอร์เรียนไว้บนหลังเป็นเวลานาน เวอเรียนติดกับอุณหภูมิด้านหลังของเขา เมื่อพวกเขามาถึงรถ ฮีลตันก็เม้มริมฝีปากบางของเขา นิ่งเงียบพร้อมกับใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเขา บรรยากาศเงียบงันและเวอเรียนไม่กล้าพูดขึ้นมา หลังจากมองเขาหลายครั้ง ชายหนุ่มก็ไม่สนใจดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยอมแพ้ รถมายบัคขับอย่างนุ่มนวลบนทางหลวงในตอนดึก บรรยากาศภายในรถเงียบสนิท และได้ยินเสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง คุชขับรถมานานและแอบชำเลืองมองทั้งคู่จากกระจกมองหลัง สถานที่ที่พวกเขานั่งอยู่ห่างกันมาก ฮีลตันนั่งใกล้หน้าต่างด้านซ้ายในขณะที่เวอเรียนนั่งใกล้หน้าต่างด้านขวาสุดและไม่ได้สื่อสารกับเขา คูชใส่ความกล้าบทหน้าและทำลายสถานการณ์ที่ตึงเครียด “นั่น…เจ้านาย ตอนนี้พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปที่ไหนครับ?” พวกเขากำลังจะกลับไปที่โรงแรมหรือไปที่บ้านพักของมิส มอนท์? ดวงตาสีดำสนิทของฮีลตันจ้องมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กข้าง ๆเขาขณะที่เขาถาม “ที่อยู่” “ลอง โร้ด โบยา อพาร์ทเม้นต์” หลังจากที่เวอเรียนพูดที่อยู่ เธอก็กัดปากอันงดงามของเธอและถามฮีลตันด้วยเสียงต่ำ “คุณอยากไปที่บ้านของฉันจริง ๆหรือ?” ที่อยู่อาศัยของเธอมีขนาดเล็กมาก มันเล็ก