บทที่ 138 ฉันแค่กลัวว่าคุณจะตายในบ้านของฉัน

ทั้ง เวอเรียน มอนท์ และ ฮีลตัน ฟัดด์ เปียกโชกไปหมดทั้งตัว พวกเขาเข้าไปในรถด้วยกัน แต่ ฮีลตัน ฟัดด์ ไม่ได้สตาร์ทรถ ดวงตาสีเข้มของเขามองไปที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีดวงตาสีแดงบวมอยู่ในที่นั่งผู้โดยสาร เขาพูดเสียงแหบ “คุณขับรถได้ไหม?” เวอเรียน มอนท์ ขมวดคิ้ว ถึงตอนนี้เขายังคิดว่าเธอเป็นคนขับรถของเขา? “ฮีลตัน ฟัดด์…” ก่อนที่เธอจะปฏิเสธชายคนนั้นก็ล็อคคิ้วของเขา เขาพูดว่า “แขนของฉันได้รับบาดเจ็บ ถ้าคุณไม่อยากประสบอุบัติเหตุคุณควรขับรถไปดีกว่า” เวอเรียน มอนท์ มองเขาอย่างโกรธเกรี้ยว เธอเปิดประตูและออกไปเปลี่ยนที่นั่งกับ ฮีลตัน ฟัดด์ ตลอดทางกลับบ้านฝนค่อย ๆ หยุดตก เมืองนอร์ทซิตี้ทั้งหมดถูกล้างให้สะอาดโดยพายุ ท้องฟ้ายามค่ำคืนปลอดโปร่งและอากาศแจ่มใส อย่างไรก็ตาม เวอเรียน มอนท์ ไม่มีอารมณ์ที่จะชื่นชมวิว เธอกำลังขับรถไปที่บ้านของครอบครัวฟัดด์ แต่ไม่มีความตั้งใจที่จะกลับบ้านกับเขา หลังจากคืนนี้เธอไม่มีความสัมพันธ์กับ ฮีลตัน ฟัดด์ อีกต่อไป เธอเม้มริมฝีปากจ้องตรงไปที่ถนนข้างหน้าด้วยใบหน้าที่เย็นชาและเคร่งเครียด ฮีลตัน ฟัดด์ ทนกับความเจ็บปวดอย่างมากที่ไหล่ของเขาดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างแน่วแ