บทที่ 1111 ฉันดีใจที่ได้เจอเธอ 3

ตำรวจกักตัวทั้งฮอร์ตันกับลุงลูอิสไว้ที่สถานีเพื่อสอบปากคำ ตอนแรก เจลลี่ บีนก็ควรจะไปสถานีตำรวจกับพวกเขาด้วยเหมือนกัน แต่เด็กน้อยเอาแต่เกาะแยนนี่ไว้แล้วเรียกเธอว่าแม่ตลอด พอเห็นว่าไม่มีทางอื่น ตำรวจเลยพาแยนนี่ไปขึ้นรถ แล้วส่งเจลลี่ บีนกลับบ้านไปกับแยนนี่ พอแยนนี่จ้องไปที่เด็กน้อยตัวป่วนที่ตอนนี้ทำสีหน้าใจเย็นสุด ๆ จนเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เธอก็เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตลก “นี่หนูน้อย เธอชื่ออะไรนะ?” ‘เด็กคนนี้นี่กล้าเอาเรื่องเลย’ “หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ ปีนี้หนูสองขวบแล้ว” “งั้นหนูชื่ออะไรล่ะ?” แยนนี่เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มขณะจ้องมองยัยเด็กตัวแสบที่หน้าตาน่ารักเป็นพิเศษ เจลลี่ บีนตัวน้อยกระพริบตา แล้วตอบคำถามด้วยริมฝีปากที่เม้ม “ถามชื่อจริงหรือชื่อเล่นหนูเหรอ?” “ชื่อจริงหนูชื่ออะไร?” เด็กน้อยตัวป่วนเชิดปากขึ้น “เชอรีช ฟัดด์ค่ะ” แต่เนื่องจากยัยเด็กตัวป่วนยังพูดไม่ชัด แยนนี่จึงฟังไม่ออกว่าเธอพูดอะไรนอกจากว่าเธอนามสกุล “ฟัดด์” “แล้วชื่อเล่นหนูล่ะ?” ‘เด็กน้อยน่ารักอย่างนี้น่าจะมีชื่อเล่นน่ารัก ๆ คู่กันนะ’ “ชื่อเจลลี่ บีนค่ะ” ‘เจลลี่ บีน ชื่อน่ารักดีจริงด้วย’ แยนนี่ลูบหัวยัยเด็ก