บทที่ 1072 เธอคือสิ่งเดิมพัน

ซาแมนธาหมดแรงอย่างไม่น่าเชื่อในกลางดึกและตอนนี้เธอก็ยังหาวไม่หยุด แยนนี่บอกว่า "กลับบ้านเถอะซาแมนธา เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง" ซาแมนธาดีใจอย่างยิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นเธอจึงรีบตอบกลับ "งั้นฉันขอกลับก่อนนะ" หลังจากนั้นทั้งห้องก็มีเพียงแค่เชนน์และแยนนี่ แยนนี่นั่งอยู่ข้างๆ เตียงเธอเฝ้ามองดูเชนน์เงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง แต่ในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นเพื่อรินน้ำชายบนเตียงก็คว้าแขนเธอทันทีเมื่อเขารู้สึกถึงการเคลื่อนไหว "เธอกำลังจะไปไหน?" เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะจากไปทันทีที่เธอบอกซาแมนธาว่าจะอยู่ดูแลเขา เชนน์จ้องมองเธออย่างคาดคั้น แยนนี่ขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันแค่จะเทน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว" เชนน์พูดไม่ออก ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนจะปล่อยแขนเธอโดยไม่พูดอะไร แยนนี่หันไปรินน้ำใส่แก้วก่อนจะถามเขาว่า "คุณอยากดื่มน้ำไหม" เชนน์รู้สึกว่าลำคอของเขาแย่มากจึงรีบตอบด้วยเสียงแหบแข็งกระด้าง "อยาก!" แยนนี่เดินไปข้างหน้าเพื่อรินน้ำหนึ่งแก้ว และดูเหมือนว่าการที่เธอเชื่อฟังและยอมทำตามคำสั่งของเขาแต่โดยดีจะทำให้เชนน์รู้สึกปั่นป่วนเสียยิ่งกว่าเดิม เชนน์ปัดแก้วน้ำนั้นออกไปทำให้น้ำร้อนกระเด็นหกใส่มือของแยนน