บทที่ 101 สารภาพ

"นี่คุณอยากให้ผมมีลูกกับ แนนซี่ แซนเดอร์ มากเหรอ? เวอเรียนตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง "เซย์นไม่ใช่ลูกของคุณกับแนนซี่ แซนเดอร์เหรอ?" คิ้วของฮีลตันขมวดแน่น ขณะที่เขามองเธอยกมือขึ้นและตีหน้าผากของเธออย่างหนัก "คุณคิดว่าผมเป็นใคร? แนนซี่ แซนเดอร์ เป็นภรรยาของพี่ชายผม ผมจะมีลูกกับเธอได้อย่างไร?" "จริงเหรอ?" อารมณ์ของเวอเรียนรู้สึกแปรปรวนอย่างหนัก อารมณ์เธอขึ้น และลงอย่างรุนแรง เธอจ้องตรงไปที่เขา หลังจากเห็นฮีลตันพยักหน้าเธอก็มีความสุขในหัวใจของเธอราวกับว่ามีกระต่ายตัวหนึ่งกระโดดขึ้นและลง ในความเป็นจริง เธอยังยืนเขย่งปลายเท้าแล้วกอดคอของเขา ฮีลตันเริ่มต้นด้วยการกอดอย่างฉับพลันนี้ และหลังจากหยุดสองถึงสามวินาทีมือใหญ่ของเขาวางเบา ๆ บนหลังของเวอเรียน คางของเวเรียวางอยู่บนไหล่ของเขา ไม่มีการแยกจากกัน ความคิดของเธอต่อฮีลตันก็กล้าหาญมากขึ้น "ก่อนหน้านี้ฉันเป็นคนที่เข้าใจคุณผิด ฮีลตัน ฉันขอโทษ" เขาผลักเธอออกไปเล็กน้อย แต่มือใหญ่ของเขายังคงจับเอวของเธอ ดวงตาสีเข้มที่แผดเผาของเขาจ้องมองเธอ "ผมไม่ยอมรับคําขอโทษด้วยคำพูด ฉันชอบสิ่งที่เป็นประโยชน์มากกว่า" เวอเรียนเข้าหาเขาหลับตาลง ขณะที่เธอยกใบหน้าขึ้น