บทที่ 1012 ผมไม่สนใจผู้หญิงป่วย

เขาอุ้มเธอจนถึงตอนเช้า หลังจากที่จอยส์ได้รับน้ำเกลือไปสามขวดในโรงพยาบาล และพากลับมาที่อพาร์ทเม้นท์ของเชนน์ เธอยังอยู่ในอาการมึน เชนน์หัวเราะที่เห็นเธอซึม "คุณทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ได้ยังไง หลังจากที่เราไม่ได้เจอกันแค่สองเดือน คุณควรจะรับใช้ผม หรือให้ผมรับใช้คุณแทนล่ะ?" ดูแล้วเขาไม่ได้พูดแซว เมื่อฟังจากน้ำเสียงของเขา จอยส์ยิ้มกว้าง เธอพยายามลืมตาขึ้นมามองเชนน์ เธอพูดเสียงเบาและแหบ "วันนี้คุณคงไม่ดูดวงดาว หรืออ่านสัญลักษณ์ก่อนจะมาเยี่ยมฉันสินะ" เชนน์เลิกคิ้ว เขาคิดในใจ 'เธอคงไม่เป็นไรเพราะยังเล่าเรื่องตลกได้ ในเมื่อมีไข้สูงขนาดนี้' เชนน์ขยับเข้าไปใกล้ เขากระซิบแซวเธออย่างชั่วร้าย "ผมต้องตรวจดูดวงดาวก่อนจะมาหาคุณนะ รู้ไหม? มุมปากจอยส์กระตุก หลังจากนั้นเธอก็หน้าแดง ไม่ว่าเธอจะตอบสนองช้าแค่ไหน เธอก็ยังตามความหมายเขาทัน เชนน์พิงหลังบนเตียงและจ้องเธอ จอยส์รู้สึกอึดอัดที่ถูกเขาจ้อง เธอรู้สึกง่วงแต่ก็นอนไม่หลับ เธอพยายามลืมตาและบอกเขา "ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ เชนน์ ฉันทำอะไรมากไม่ได้หรอกในสภาพแบบนี้" สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้คือมองเขา ชายหนุ่มเงียบและลุกขึ้น