บทที่ 888 แข่งกับความเป็นความตาย

รถฮาร์เลย์สีดำขับไปบนเส้นชายฝั่งริมทะเลบนทางหลวง รถจักรยานยนต์ขับไปบนถนนด้วยความเร็ว 300 ก.ม.ต่อชั่วโมง เชอรีชได้ยินแค่เสียงลมพัดผ่านหูเธอ การขับรถด้วยความเร็วทำให้เธอรู้สึกสบายใจและผ่อนคลาย ราวกับว่าได้พัดพาความกังวลออกไป ไทเลอร์ตะโกน "เจลบี่ บีน! มีความสุขหรือเปล่า!" เชอรีชกอดเขาไว้แน่น เธอตะโกนตอบ "มีความสุขสิ!" "เราขับเร็วอีกหน่อยได้ไหม?!" "ได้สิ!" ทั้งสองคนรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย ราวกับว่าได้ย้อนกลับไปในวัยเด็ก ความตื่นเต้นนี้ทำให้จิตใจของพวกเขานั้นว่างเปล่า ละทิ้งความกังวลและความเสียใจไว้ข้างหลัง พวกเขามาถึงชายหาดที่เงียบสงบ มันเข้าช่วงยามเย็นในฤดูร้อน ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หลังจากที่ลงจากรถจักรยานยนต์ พวกเขาก็เดินไปที่ชายหาดและใช้เวลาชื่นชมทิวทัศน์ที่งดงาม ในตอนที่พระอาทิตย์ตกดิน ไทเลอร์วางมือไว้ข้างหลัง เขาหันมายิ้มให้หญิงสาวที่นั่งข้างเขา "เจลลี่ บีน ฉันอยากให้เธอมีความสุขไปตลอดเหมือนที่เธอเคยเป็นตอนยังเด็ก ไม่มีใครมาพรากความสุขไปจากเธอได้" "แต่ฉันโตแล้ว ไม่รู้จักความสุขอีกต่อไปแล้ว" ไทเลอร์มองเธอที่ดูเหงาและหม่นหมอง เขาตักทรายขึ้นมาโปรยบนศีรษะ