บทที่ 923 ฉันไม่ได้ทำ เราไม่ได้ตั้งใจ

’มันไม่สำคัญ’ คำตอบของแอเรียนทำให้ความเครียดของมาร์คผ่อนคลายลง เขาต้องการการอภัยจากเธอเพียงคนเดียว คนอื่นไม่สำคัญ เขาสนใจแต่ความคิดเห็นของเธอเท่านั้น แค่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากเธอก็ดีเกินพอแล้ว “ไม่ใช่ว่าเราไม่มีจิตสำนึก” โซอี้ค้านอย่างอ่อนแรง “ก็แค่ว่า… คนลักพาตัวคนนั้นบอกว่า… คุณย่าเสียชีวิตหลังจากที่มาร์คไปเยี่ยมเขา และว่า… มาร์คอยู่เบื้องหลังการตายของเขา ฉันเองก็สงสัยอยู่ คุณย่าเป็นแค่โรคปอดบวมและมันไม่ควรทำให้เขาถึงขั้นเสียชีวิต นอกจากนี้ มันช่างบังเอิญเหลือเกิน… ทำไม? เขามีโอกาสที่จะตายตั้งมาก… ฉันไม่ได้พยายามจะสื่อถึงอะไรนะ ท้ายที่สุดฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ฉันยอมรับว่าสามีที่โง่เขลาของฉันเป็นต้นเหตุที่ทำใหคุณย่าป่วย ฉันอยากจะหย่ากับเขามาโดยตลอด แต่ฉันทำไม่ได้… และครั้งนี้ลูกชายของฉันก็ถูกลักพาตัว ฉันถูกทิ้งให้ไม่เหลือทางเลือก ถ้าเป็นเธอ เธอจะไม่ส่งจดหมายนั้นเหรอ? พ่อแม่ที่ไหนจะอยากเห็นลูกของตัวเองตาย?” แอเรียนพูดไม่ออก เธอจ้องไปที่โซอี้ สามีของเขาและลูกพี่ลูกน้องของเธอ แล้วเธอก็เงียบไป เขาเป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัย เขายังเด็กมาก… ถ้าแอเรียนไม่ได้เป็นแม่