บทที่ 88 ความเกลียดชังไม่ได้จางหายไปตามกาลเวลา

มาร์คสงบลงอย่างไม่คาดคิด แต่แจ็คสันกลับลุกลี้ลุกลนแทน เขาดึงทิฟฟานี่ไป “คุณหุบปากซะดีกว่านะสาวน้อย สิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับคุณเลย ไปกันเถอะ!" ไม่ว่าทิฟฟานี่จะดิ้นแค่ไหนแจ็คสันก็ยังลากเธอไปด้วยการบังคับ การชดใช้สำหรับการทำเช่นนี้คือการถูกกัดที่ข้อมืออย่างแรงจนเลือดไหล เขาทั้งโกรธและขบขันในเวลาเดียวกัน "คุณเป็นอะไร? เป็นลูกหมาเหรอ?" ทิฟฟานี่จ้องมองเขา “ฉันไม่ใช่ลูกหมา แต่ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นมัน ทุกครั้งที่เห็นคุณ คุณเป็นไอ้ห่วยเหมือนกับมาร์ค เทรมอนต์!” แจ็คสันรู้สึกผิด แต่ก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ “เอาล่ะ ได้เลย คุณสามารถคิดอย่างไรก็ได้ตราบเท่าที่มันทำให้คุณมีความสุข” แอเรียนไม่แสดงความไม่พอใจหรือโกรธต่อมาร์คและคว้าแขนของเขาไว้แนบตัวเธอเอง “ฉันอยากกลับบ้านตอนนี้ เราควรออกไปด้วยกันไหม? หรือฉันอาจจะไปก่อนแล้วคุณอยู่ที่นี่กับแอรี่?” มาร์คมองเข้าไปในดวงตาของเธอ เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถอ่านอารมณ์ของเธอได้ "ไปกันเถอะ” แอเรียนเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขาทันทีที่พวกเขากลับเข้าไปในรถ การแสดงออกบนใบหน้าของเธอเย็นชาพอ ๆ กับเขา ไบรอัน เพียซ มองไปที่ภูเขาน้ำแข็งทั้งสองซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังจ