บทที่ 493 ตลอดช่วงบ่าย

เมื่อแจ็คสันเอนกายลงบนเธอ ทิฟฟานี่เบิกตากว้าง เธอไม่สามารถระงับความกลัวของเธอได้อีกต่อไป “อย่าแตะต้องตัวฉัน!” แจ็คสันจึงหยุดการเคลื่อนไหวของเขาในขณะนั้น “เป็นอะไรเหรอ?” เธอไม่กล้าแสดงความกลัวออกมา มันน่าสมเพชและน่าขยะแขยง เธอไม่สามารถบังคับตัวเองให้ลืมอดีตได้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เริ่มน้ำตาคลอเบ้า เธอขอร้องเขา “ได้โปรด… อย่า? ฉัน… ฉันขอร้อง…” เนื่องจากแจ็คสันอยู่ในอารมณ์ จึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับเขาที่จะระงับความปรารถนาของตนเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นความกลัวบนใบหน้าของเธอ เขาจับใบหน้าของเธอและวางหน้าผากของเขาบนหน้าผากของเธอ เขามองเธออย่างอ่อนโยนและพูดด้วยน้ำเสียงที่เกลี้ยกล่อมว่า “มองผมสิ ผม แจ็คสัน ไง ความพ่ายแพ้แบบนั้นจะไม่สามารถเอาชนะคุณได้ ไม่มีใครสนใจเรื่องนั้น มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้คุณอยู่กับผมแล้ว ผมเป็นผู้ชายของคุณไง ผมคือคนที่รักคุณ มองผมสิ…” เธอฟังเขา เธอมองเขาผ่านดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตา เธอค่อย ๆ สงบลงก่อนที่จะกอดคอเขาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด นี่เป็นครั้งแรกที่ทิฟฟานี่ทำมันอย่างจริงจัง เธอจะทนไม่ทำแบบนั้นกับแจ็คสันได้อย่างไรในเมื่อเขามีประสบการณ์กว่าเธอมาก? ในทาง