บทที่ 395 สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เมื่อมองดูเด็ก ๆ ที่ร่าเริงและพูดพล่อย แอเรียนไม่สามารถไม่หัวเราะได้ “ฉันไม่ได้คาดคิดว่าคุณจะเป็นที่นิยมในหมู่เด็ก ๆ ฉันคิดว่าพวกเขากลัวคุณ” วันนี้มาร์คไม่ได้ใส่สูท เขาแต่งกายอย่างเข้าชุดด้วยชุดกีฬาแขนสั้นสีขาวและแว่นกันแดดสีม่วงอ่อน เมื่อเทียบกับความเฉียบคมในชุดสูทและรองเท้าหนังของเขา ตอนนี้เขาดูอ่อนโยนและสบาย ๆ มากขึ้น เขาก้มลงอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุประมาณสี่ขวบและขอให้ไบรอันดึงสิ่งที่อยู่ในกระโปรงหลังรถออกมา ราวกับรู้ว่าอะไรอยู่ท้ายรถ เสียงเชียร์ของเด็ก ๆ ก็ดังขึ้น "คุณเทรมอนต์ คุณเอาหนังสือและของเล่นมาให้เราอีกแล้วเหรอ?! และขนมอร่อย! เราหวังว่าคุณจะมาทุกวัน คุณผู้หญิงบอกว่าคุณมาครั้งสุดท้ายไม่ถึงเดือนดังนั้นคุณจะไม่มาเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณอยู่ที่นี่!” แอเรียนรู้สึกประหลาดใจ เธอไม่คาดคิดว่ามาร์คจะไปเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าบ่อย ๆ ดูเหมือนว่าการบริจาคและความมีน้ำใจของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อการแสดงเท่านั้น เขาฝึกฝนสิ่งที่เขาเทศนาจริง ๆ “ไอ้หนู หนูหนักขึ้นนะเนี่ย ลุงไม่สามารถอุ้มหนูได้อีกต่อไป ไปเล่นสนุกและรับของว่างไป” มาร์คร้องเสียงหลงขณะที่เขาวางเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้