บทที่ 1092 ในขณะเดียวกัน…!

เจตต์พอจะเดาออกได้ว่าทำไมเมลานีถึงจะไป อย่างไรก็ตาม เขาถามอเลฮานโดรอย่างระมัดระวังว่า “คุณเป็นคนสั่งให้ฆ่าลินน์จริง ๆ เหรอครับ?” อเลฮานโดรจ้องเขาด้วยสีหน้าที่มีความหมาย “นายคิดว่าไงล่ะ?” “ผมไม่คิดว่านั่นเป็นฝีมือคุณ” เจตต์ยอมรับพลางพยักหน้า “วันนั้นผมไม่ได้รับคำสั่งอะไรจากคุณ เพราะฉะนั้นคนของคุณจึงไม่ได้ทำงานกัน เพราะฉะนั้นก็ต้องเป็นฝีมือของท่านดอนใช่ไหมครับ? ทำไมคุณถึงไม่บอกความจริงกับเมลานีล่ะ?” อเลฮานโดรยิ้มเจ้าเลห์ “แล้วทำไมฉันจะต้องทำอย่างนั้นด้วย? เธอจะคิดยังไงกับฉันมันมันสำคัญด้วยเหรอ? ฉันไม่มีวันรักเธอ และฉันจะไม่ปล่อยให้เธอรักฉันด้วย ความรู้สึกของเธอจะเป็นอุปสรรคต่อฉันเปล่า ๆ อีกอย่าง เธอก็ทำให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าเธอจะไม่มีวันหย่ากับฉัน ซึ่งเป็นอย่างเดียวที่ฉันต้องการจากเธอ” เขากล่าว “ฉันเหนื่อย ฉันจะพักแล้ว นายไปเถอะ” เจตต์พึมพำตอบรับด้วยความเข้าใจ เขาเดินออกจากห้องและปิดประตูตามหลัง หลังจากค่ำคืนที่หิมะตกหนักทั้งเมืองก็ตื่นขึ้นมาพบกับหิมะที่ขาวเหมือนปุยเมฆปกคลุมทั้งเมืองไปทั่วทุกพื้นที่จนคนงานต้องเริ่มกวาดหิมะออกจากถนนตั้งแต่ก่อนฟ้าจะสว่าง แอเรียนเป่าลมใส่มือตนเองเ