บทที่ 95

พลันคนงานอีกคนก็เดินออกมาถามเราอีกครั้ง “คุณมาส่งของขวัญให้กับนายท่านเยลใช่ไหม?” ชัคตอบรับไป แต่คนรับใช้ยังคงไม่กล้าเปิดประตูให้เราเข้าไป เธอลุกลี้ลุกลนก่อนพูด “รอสักครู่นะคะ พ่อบ้านบอกฉันไว้แล้ว ขอฉันโทรรายงายเขาก่อน” เมื่อเธอเดินออกไปแล้ว โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นอีก ฉันไม่อยากให้มันดังอยู่แบบนี้จึงเลือกที่จะกดรับสายในที่สุด มือเรียวยกโทรศัพท์ขึ้นแทบหู แคโรได้ยินเสียงยิ้มเยาะจากปลายสาย ก่อนอีกฝ่ายจะเอ่ย “แคโรไลน์ ชอว์ คุณสืบเรื่องของผมงั้นเหรอ?” แคโรมองไปรอบ ๆ สถานที่ที่เรียกว่าบ้านของคนตระกูลเยล มันคือคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา มองทะลุประตูออกไปสามารถเห็นได้ถึงสนามหญ้าเขียวขจีและทะเลสาบเทียมที่เต็มไปบัวหลายสิบต้น น่าเสียดายที่ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูที่มันจะเบ่งบานได้ แถมก้นบ่อยังมีปลาคราฟสีทองว่ายวนเต็มไปหมด พวกมันทำฉันขนลุกทุกครั้งที่มอง ฉันยิ้มบางพลันเอ่ยเสียงเรียบ “คุณโทรหาฉัน เพื่อจะบอกว่าคุณไม่อนุญาตให้ฉันสืบเรื่องของคุณเหรอ? ทำไมล่ะ? เพราะคุณรู้แล้วเหรอว่าฉันส่งคนไปสืบ เกวน เวิร์ท?” “หึ คิดว่าจะหาผมเจอเหรอ?” ฉันกดเสียงต่ำกว่าเดิม “ลองดูไหมล่ะ?” พลันมีเสียงเคาะประตูดังล