บทที่ 890

เขาดันแว่นตาของเขาแล้วถาม “ทำไมถึงถามล่ะครับ?” “เพราะว่าคุณดูอ่านความคิดของคนอื่นออกได้ในทันทีน่ะค่ะ” นอร์แมนพูดไม่ออก เขาหัวเราะเบา ๆ “ถูกกับผิดครับ มันขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของคน ๆ นั้นด้วย เช่นตอนนี้คุณกำลังสับสนอยู่ ผมสัมผัสได้ถึงความวิตกกังวล ความสิ้นหวัง และความเศร้าจากตัวคุณ” ลูคัสก็อ่านฉันออกได้เหมือนกัน จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเขาควบคุมอยู่ หลังจากนั้นฉันก็ขับรถถออกจากที่นั่นเพื่อไปหานักจิตวิทยาคนอื่น เขาพูดว่าที่ฉันรู้สึกแบบนั้นก็เพราะว่าอารมณ์ของฉันปั่นป่วนมากเกินไป เขายังพูดอีกว่าการพักผ่อนจะช่วยพักจิตใจของฉัน และจะทำให้ฉันคลื่นไส้น้อยลง ซึ่งฉันก็จะหยุดอาเจียนด้วย แล้วฉันจะไปพักจิตใจได้อย่างไรกันล่ะ?! ยิ่งตอนที่แซคคารี่ทิ้งฉันกลับไปเมืองอู๋ด้วยแล้ว แทนที่จะกลับไปโรงพยาบาล ฉันเลือกที่จะกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์ของฉันในเมืองถงแทน ซึ่งไม่มีใครอยู่ที่นั่นมาเป็นเวลานานจนฝุ่นจับไปหมดทุกที่ เอฟวาเนสส่งข้อความมาตอนที่ฉันกำลังหาแม่บ้านในออนไลน์ [เพื่อนของคุณคือใครเหรอคะ? ฉันทนเขาไม่ไหวแล้วจริง ๆ! เขาพูดจาได้อย่างวกวนมากเลย ตอนนี้คุณอยู่ไหนคะ?] [ฉันอยู่ที่อพาร์ทเม