บทที่ 825

ฉันที่ไม่อยากรบกวนแซคคารี่ จึงไปโรงพยาบาลคนเดียว มันไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว ในตอนที่ไปถึงโรงพยาบาล วอลเลซยังคงอยู่ในห้องฉุกเฉิน ฉันคิดว่าฉันไม่มีความจำเป็นต้องรับผิดชอบต่อวอลเลซ แต่เนื่องจากคุณแม่ทิ้งเขาไว้ให้ฉัน… ฉันก็จะดูแลเขาไปตลอดชีวิต ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นเพียงเด็กวัยรุ่นที่ขาดความอบอุ่น ตราบใดที่ฉันปฏิบัติต่อเขาด้วยความจริงใจ เขาก็จะตอบแทนฉันด้วยความเมตตา ฉันนั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินประมาณสามชั่วโมง ในตอนที่พยาบาลเข็นวอลเลซออกมาจากห้อง เขาก็มีสติแล้ว เขาสังเกตเห็นดวงตาแดงก่ำของฉัน และยังมีพลังเหลือที่จะแซวฉัน “ทำไมกัน? พี่ร้องไห้ให้ผมเหรอ?” หรือฉันควรพูดว่าเป็นเพราะฉันอดนอนทั้งคืนดี? ฉันตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ก็ใช่ไง” ฉันโกหกให้เขาสบายใจ วอลเลซยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยิน “หายากเหลือเกินที่จะมีใครห่วงใยผม ผมจะบอกอะไรให้ เมื่อเร็ว ๆ นี้แม่ของผมตำหนิผมอีกแล้ว” วอลเลซหมายถึงแม่ผู้ให้กำเนิดเขา นางพยาบาลเข็นเขาเข้าไปในห้องผู้ป่วย ฉันเดินตามไปข้าง ๆ และเอ่ยถาม “แม่ของนายทำร้ายนาย ทำไมถึงยังคุยกับเธออยู่อีกล่ะ?” วอลเลซถอนใจ “บางทีอาจเป็นเพราะผมมันไร้ค่า” “ลืมมันไปเถอะ อย่าพูดถึ