บทที่ 776

แซคคารี่ไม่เคยบอกฉันว่าเขาตกหลุมรักฉัน แต่เขาดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดแล้วพูดเรื่องของลูก ๆ แทน “รานีน้อยไม่ฉลาดเท่าราฟ ราฟสามารถเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงไม่ค่อยพูด!” ฉันถามเขากลับไปอย่างสงสัย “ความฉลาดมันเกี่ยวข้องกับความเงียบเหรอคะ?” “เด็กที่ฉลาดมักจะชอบอยู่กับความเงียบน่ะ” “งั้นเบลล่าก็เป็นเด็กโง่เหรอคะ?” “...” แซคคารี่พาฉันลงไปข้างล่าง เด็ก ๆ ทั้งสองกำลังเล่นกันอยู่บนพื้น ซึ่งมีเลี้ยงและลีโออยู่ข้าง ๆ พวกเขา รวมถึงสุนัขเยอรมันเชพเพิร์ดสองตัวด้วย แซคคารี่เดินไปอุ้มเบลล่าขึ้นมา เขายิ้มแล้วพูดว่า “พวกเขายังอายุไม่ถึงหนึ่งขวบเลย มันไม่สำคัญหรอกว่าพวกเขาจะฉลาดหรือไม่ฉลาด ก็แค่ราฟดูมีความสามารถมากเกินไป เขามีศักยภาพน่ะ” แซคคารี่ไม่ค่อยจะเอ่ยปากชมราฟ “เขาฉลาดเท่าคุณตอนเด็ก ๆ หรือเปล่าคะ?” แซคคารี่ตอบ “ใช่แล้วล่ะ ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นหรอก” แซคคารี่คาดหวังให้ราฟเป็นคนที่พิเศษ จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้… ราฟจะต้องมีอนาคตที่ลำบาก! ฉันรู้สึกสงสารราฟ แต่แซคคารี่ก็ได้เตรียมเส้นทางไว้ให้เข้าแล้ว เขาจะส่งราฟไปที่อื่นตอนที่เขาอายุถึง ฉันหยิกแก้มเขาเ