บทที่ 771

​“ฉันจะหยุดก็ได้ แต่มีข้อแม้อยู่ข้อหนึ่ง” ฉันถามกลับไปอย่างมีความหวัง “ข้อแม้อะไร?” “ให้สิทธิ์ในการดูแลราฟกับฉัน” ให้สิทธิ์การเลี้ยงดูกับเขา?! ฉันบ้าไปหรือเปล่า?! ฉันปฏิเสธทันที “ไม่มีทาง!” “แคโร เธอคงจะคิดว่าฉันไม่มีค่าพอใช่ไหม?” … ซัมเมอร์ไม่สามารถข่มตาหลับได้ ถึงแม้จะนอนอยู่บนเตียงก็ตาม เธอมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาเลื่อนลอย และนอนอยู่ที่เดิมเป็นเวลาสองชั่วโมง ก่อนที่จู่ ๆ เธอจะวิ่งไปนั่งตรงมุมห้องตอนที่เธอนึกถึงอะไรได้บางอย่าง มันทำให้เธอรู้สึกแย่มาก! เธอไม่ควร… เธอไม่ควรจะมีชีวิตอยู่จริง ๆ! อยู่ดี ๆ เธอก็นึกถึงสายตาของบลูสันที่มอบให้เธอที่โรงพยาบาล มันเย็นชาและเหินห่าง เป็นมุมที่เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน เขารู้สึกรังเกียจเธอจากก้นบึ้งของหัวใจแล้วใช่ไหม? เขาต้องรู้สึกว่าเธอสกปรกแน่นอน ซัมเมอร์พูดกับตัวเอง “ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน ทำไมมันถึงต้องกลายมาเป็นแบบนี้ด้วย? เขาเคยรักฉัน ทำไมคุณอาที่รักและปกป้องฉันมาตลอดจู่ ๆ ถึงทำร้ายฉัน?” เธอเสียใจมาก! และรู้สึกพังทลายลงอย่างที่สุด! เธอไม่มีความกล้าอีกต่อไปแล้ว… เธอไม่กล้าแม้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก! แต่เธ