บทที่ 765

ฉันหัวเราะและเอ่ยขึ้น “ฉันไม่ได้พูดอะไรนะ!” “แคโร เธอนี่มันน่ารำคาญมากขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ!” พวกเราจับมือกันไว้ และเดินตามหลังพวกผู้ชายไปอย่างระมัดระวัง พวกเขาหยุดลงเมื่อเดินไปถึงสวนดอกไม้ สายลมตอนกลางคืนพัดผ่านพวกเขาไป ทำให้เสื้อผ้าพวกเขากระพือเล็กน้อย ในตอนที่ฉันกำลังจะเรียกแซคคารี่ บลูสันก็ถามเขาด้วยความสงสัย “แซคคารี่ ในอดีตคุณได้ไล่ตามพวกผู้หญิงบ้างหรือเปล่า?” แซคคารี่ครุ่นคิดและตอบเขา “คิดว่านะ ฉันถูกคนอื่นไล่ตามจีบมาตั้งแต่ยังเด็ก แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจพวกเขามากนัก ในตอนนั้น ฉันไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ และไม่ค่อยได้คิดถึงมันนัก ฉันคิดเพียงแค่ว่าจะกลับไปยังเมืองอู๋ได้อย่างไร” บลูสันถามต่อ “พวกเธอสวยหรือเปล่า?” แซคคารี่ตอบด้วยความจริงใจ “พวกเธอสวยนะ เพราะถ้าพวกเธอไม่สวย พวกเธอคงไม่กล้าแม้แต่จะตามจีบฉัน สุดท้ายแล้ว ฉันก็เป็นคนที่พูดน้อย มันทำให้พวกเธอรู้สึกว่าฉันไม่สามารถเข้าถึงได้ และทำให้พวกเธอถอยห่างออกไป” แซคคารี่นิ่งไปสักครู่ ก่อนจะถามกลับ “แล้วนายล่ะ?” บลูสันตอบอย่างงุนงง “หืม?” “มีผู้หญิงมาตามจีบบ้างหรือเปล่า? ฉันจำตอนที่เราเจอกันครั้งแรกได้ มีผู้หญิงคนหนึ่งที