บทที่ 725

เมื่อฉันมาถึงประตูทางเข้าคฤหาสน์ ฉันก็นึกขึ้นได้ถึงคำขู่ของแซคคารี่ก่อนหน้านี้ ฉันแอบมองจากหลังประตูและเห็นว่าแสงไฟในห้องทำงานยังเปิดอยู่ ฉันคาดว่าแซคคารี่คงกำลังยุ่งอยู่กับงานภายในห้องทำงานของเขา ด้วยความรู้สึกโล่งใจ ฉันจึงค่อย ๆ ผลักประตูให้เปิดออก ฉันเดินไปได้เพียงสองก้าว ก่อนจะได้ยินเสียงเย็นดังมาจากด้านหลัง แซคคารี่ถามด้วยเสียงต่ำ “เธอไม่เข้าใจ ตอนที่ฉันบอกว่าอย่าทำอีก ใช่ไหม?” ฉันเร่งรีบเพื่อจะหนี แซคคารี่ไล่ตามมาจากด้านหลัง และรีบรวบฉันไว้ในอ้อมแขน ฉันโอบคอเขาด้วยแขนอย่างไม่รู้ตัว และจ้องเข้าไปในดวงตาเขา แซคคารี่ชายตาอันทรงเสน่ห์มาทางฉัน “เธอยังกล้ากลับมาบ้านอีกเหรอ?” ฉันแสร้งทำตัวบ๊อง และยิ้มอย่างคนเสียสติ “ในท้ายที่สุดแล้วฉันก็ต้องกลับบ้าน ใช่ไหมล่ะคะ?” “หืม” นั่นเป็นคำเพียงคำเดียวที่ออกมาจากลำคอของเขา ทันใดนั้น ฉันก็นึกขึ้นได้ถึงปัญหาของซัมเมอร์และรู้สึกสงสัย “ชาร์ลสจะจัดงานแต่งงานของเขาเมื่อไหร่กันคะ? ดูเหมือนงานจะล่าช้ามานานมากแล้ว เขาจะยกเลิกงานหรือเปล่า?” เพราะชาร์ลสยังไม่ได้แต่งงานกับมีอา เขาก็คงก่อกวนซัมเมอร์ไปตลอด ฉันไม่อยากเห็นเขากวนใจซัมเมอร์ ฉันเข้าใจว่าซัมเ