บทที่ 72

ถ้าเขาเป็นคนตกงานและทำตัวไร้ค่าไปวัน ๆ ชีวิตของพวกเขาคงจะน่าเบื่อใช่ย่อย การใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายไaม่สามารถทำได้ในความเป็นจริง และยิ่งเมื่อซัมเมอร์มีความฝันที่ใหญ่โต สิ่งที่โจเซฟทำได้มีเพียงแค่เปลี่ยนตัวเอง แม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่ทรมาน อย่างไรมันก็คือชีวิต และชีวิตมักจะไม่ง่ายสำหรับเราเสมอ หลังจากนั้นฉันก็แยกออกจากโจเซฟก่อนมุ่งหน้ากลับไปยังโรงแรม ดวงตาคู่สวยมองไปยังเลขาและเจนนิเฟอร์ที่ยืนรออยู่บริเวณล็อบบี้ ก่อนที่ชัคจะอธิบาย “ประธานชอว์ครับ มีจุดที่ต้องใช้ลายเซ็นของคุณด้วยครับ” มือเรียวตวัดเซ็นชื่อก่อนที่เลขาคนเก่งจะยื่นมันให้กับเจนนิเฟอร์ หล่อนยิ้มเหยียด “เธอไม่มีวันที่จะได้ดิกสันหรอก” ฉันถามกลับอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วใครบอกฉันต้องการเขา?” เจนนิเฟอร์ไม่ตอบแต่ทำท่าทางเยาะเย้ยฉัน ความดื้อรั้นไร้มารยาทของเธอเริ่มแสดงออกมา ฉันสังเกตก่อนยิ้มกริ่ม “หรือว่า เวนดี้ชอบเขา?” เจนนิเฟอร์เหยียดยิ้มใส่ฉัน ก่อนจะหมุนตัวจากไป ฉันได้แต่ถอนหายใจกับภาพตรงหน้า “คนอย่างเธอใช้ชีวิตยังไงนะ ไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวเองน่ารำคาญขนาดไหน ฉันล่ะเบื่อคนแบบนั้นจริง ๆ” ชัคยิ้มเบา ๆ พลันย้ำ “คุณยังถามเธอถึงเรื่อ