บทที่ 709

เมื่อก่อนฉันกังวลขนาดไหนกันนะ?! จู่ ๆ ฉันก็ตระหนักขึ้นได้ มันเหมือนกับว่าฉันกลัวที่จะสูญเสียมาตลอด ฉันเลยรู้สึกไม่มั่นคงอย่างมาก เเซคคารี่เข้าใจความรู้สึกของฉันทั้งหมดดี ถึงเเม้ว่าฉันจะเคยเเต่งงานมาเเล้ว แต่ฉันก็ยังคงไม่ลืมมัน! ฉันพูดอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะคะ ฉันก็เเค่พูดเฉย ๆ” “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะคอยอยู่เคียงข้างเธอเอง” ดูเเซคคารี่เข้าสิ! เขาพูดจาหวานเก่งขึ้นมาก เทียบกับพี่รองในอดีตเเล้ว เขาพัฒนาขึ้นมาอย่างรวดเร็วเลยทีเดียว! แซคคารี่ดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย ฉันเลยถามเขาว่าช่วงนี้ไม่ได้พักผ่อนเพียงพอเหรอ “อืม” เขาตอบ “ฉันง่วงนิดหน่อยน่ะ” ฉันเป็นห่วงเลยรีบบอกเขา “คุณควรไปนอนพักสักหน่อยนะคะ” เเซคคารี่วางสร้อยคอของเขาไว้ข้าง ๆ เขาไม่ได้ใส่นาฬิกาสีเขียวมรกตอีกต่อไป เเต่กำไลข้อมือคาร์เทียร์ยังคงอยู่บนข้อมือของเขา แซคคารี่ถอดเสื้อคลุมเเล้ววางมันลงบนเตียง เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเเล้วหยิบชุดนอนสีม่วงเข้มออกมา จากนั้นเขาก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ตอนที่เขาเดินออกมาอีกครั้ง เขาดูสดชื่นเเละกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก! เขาเดินมาข้างฉันเเล้วถาม “ยังไม่ง่วงเหรอ?” ฉันยังไม่รู้สึกง่วงนอน เเต่