บทที่ 690

​“มันทำให้ฉันรู้สึกเหินห่างตอนที่เธอเรียกฉันว่าเเซคคารี่” ตอนที่ฉันได้ยินเขาพูดแบบนั้น หัวใจของฉันก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที เเซคคารี่อ่อนเเอลงตั้งเเต่เมื่อไหร่กันนะ?” เขาอ่อนเเอเเละเปิดเผยความเศร้าของเขากับฉัน ในตอนนั้นความรู้สึกผิดในใจของฉันก็เพิ่มมากขึ้น จนวัดแทบไม่ได้เลย! ฉันยื่นมือไปจับมือเขาเบา ๆ แล้วพูดอย่างเสียใจด้วยดวงตาที่เเดงก่ำ “ฉันขอโทษนะคะ ซัมเมอร์ทำมันลงเพื่อฉัน…” เธอเก็บคำพูดของฉันไปเเล้วลงมือทำมัน! ถึงเเม้ว่าเธอเป็นคนที่ฆ่าสเตลล่า เเต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่ฉันลงมือทำเองเลย สิ่งเดียวที่ต่างออกไปเล็กน้อยก็คือ ความรู้สึกผิดเล็กน้อยตอนที่ฉันเผชิญหน้ากับเเซคคารี่เท่านั้นเอง! เขาพูดอีกครั้ง “มันไม่ใช่ความผิดของเธอ” ฉันหวังว่าเขาจะโทษฉัน อย่างน้อยเขาก็จะได้ระบายความเศร้าของเขาออกมา แต่เขาไม่มีวันทำเเบบนั้น! ฉันพูดด้วยความเสียใจ “พี่รอง ฉันจะอยู่ข้างคุณเองค่ะ” ในคืนที่เขาเฝ้าร่างเเม่ของเขา ฉันจะอยู่ข้างเขาเอง เเต่น่าเศร้าที่สุขภาพของฉันไม่ดีเท่าไหร่ ฉันเกิดรู้สึกล้าเเล้วเผลอหลับพิงไหล่ของเเซคคารี่ในตอนกลางดึก แล้วฉันก็ฝันขึ้นมา ในความฝันนั้นมีเพียงเเม่ของฉัน เธอม