บทที่ 673

ฉันถามเขา “คุณจะมาพบฉันตอนไหนคะ?” เขาเรียกฉันด้วยเสียงแหบพร่า “ที่รัก” น้ำเสียงแซคคารี่ดูเศร้าเล็กน้อย เสียงใสถามอย่างอ่อนโยน “มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าคะ?” “เปล่าหรอก” แซคคารี่นิ่งไป และพูดต่อด้วยเสียงแหบของเขา “ทำไมเธอไม่ไปนอนพักผ่อนก่อนล่ะ แล้วฉันจะกลับไปตอนที่เธอลืมตาตื่นมาในวันพรุ่งนี้ เจอกันพรุ่งนี้นะ” ฉันตอบรับอย่างเชื่อฟัง “ฉันจะรอคุณนะคะ” ฉันต้องการกำลังใจจากเขา แต่ฉันก็เข้าใจดีว่าเขามีเรื่องด่วนที่ต้องไปจัดการ ... อีกฝากหนึ่ง ในคฤหาสน์ของแซคคารี่ เขาวางสาย และมองไปที่เศรษฐีนีที่นั่งอยู่บนโซฟา เธอตกอยู่ในภวังค์ และเขาก็รู้สึกเศร้าหดหู่ ในตอนนี้สิ่งที่พวกเขาพูดนั้นไม่สำคัญเลย! ร่างสูงเดินเข้าไปหา และถามอย่างนุ่มนวล “คุณอยากนอนพักหน่อยไหม?” เศรษฐีนีเรียกเขาจากในภวังค์ “แซค!” เขาคิ้วขมวด และพูดอย่างใจเย็น “นอนซะ ผมจะส่งคนไปคุ้มกันคุณออกจากฝรั่งเศส ไม่ต้องห่วง ผมจะรับรองความปลอดภัยของคุณ” “แซค เธอไม่กล่าวโทษในสิ่งที่ฉันทำลงไปเหรอ?” หญิงคนนั้นถามอย่างระมัดระวัง แซคคารี่มองเธออย่างไม่แยแส และพูดขึ้น “แล้วถ้าผมโทษคุณล่ะ? คุณฆ่าเธอ และคุณไม่เคยคิดเลยว่าผมจะไปเจอหน้าเบลได้ย