บทที่ 624

ด้วยนิสัยของเเซคคารี่ มันเป็นไปได้ยากที่เขาจะตอบคำถามของมาร์ตี้ ฉันเดินผ่านพวกเขาไปด้านหน้า เเละก่อนที่ฉันจะเลี้ยวเข้าไปตรงระเบียง จู่ ๆ ฉันก็หันกลับไปโบกมือให้พวกเขา ตอนที่ฉันโบกมือไปมา เสียงกรุ๊งกริ๊งของกำไลมือกระทบที่ข้อมือของฉันก็ดังขึ้น ฉันบอกมาร์ตี้ด้วยรอยยิ้มกว้าง “มาร์ตี้ เเล้วเจอกันที่ร้านน้ำชาน้องเเมวนะ ฉันเชิญนายมาดื่มน้ำชาด้วยกัน!” มาร์ตี้ทำท่าราวกับว่าเขาโดนตีเข้าอย่างเเรงด้วยยิ้มของฉัน เขาบ่น “เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นอย่างไร? อย่ายิ้มให้ฉันเเบบนั้นสิ ฉันกลัวว่าฉันจะเก็บมันเอาไว้ไม่อยู่!” ฉันมีความสง่างามเเบบชนชั้นสูง—ประเภทแบบที่ต้องตกตะลึง แซคคารี่เคยบอกว่าฉันสวยมาก นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงส่งรอยยิ้มนั้นไป! ฉันใช้วิธีของฉันเพื่อดึงดูดความสนใจจากแซคคารี่ แต่น่าเสียดายฉันคิดผิดไป ชายหนุ่มคนนั้นยังคงเย็นชาใส่ฉันอยู่ดี แต่มันไม่เป็นไรหรอก เรายังคงมีเส้นทางอีกยาวไกล ฉันหันหลังกลับเดินออกจากงานเลี้ยง เเล้วจึงเดินทางไปร้านน้ำชาน้องเเมว ตอนที่ฉันถึงที่นั่น แอนนีโมนีกำลังยุ่งอยู่กับลูกค้า เธอพูดกับฉันตอนที่ฉันเดินเข้ามา “ตามสบายเลยนะ ฉันคงจะยุ่งอีกสักพักเลยล่ะ!” ซัมเมอร