บทที่ 592

หน้าต่างถูกเปิดอ้าไว้เล็กน้อย สายลมจากภายนอกพัดพาเข้ามาหยอกเย้ากับผมของเขา ท่าทีของเขาเปล่งประกายไปด้วยความสุขอย่างน่าเหลือเชื่อ จู่ ๆ เขาก็ให้ความสนใจกับลูกน้อยในอ้อมแขน สายตาของเขาจับจ้องไปที่ท่าทางของเธออย่างใกล้ชิด ฉันเดินเข้าไปลูบใบหน้าของลูก ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมเธออีกครั้ง “เบลล่า เรียกปะป๊า กับมะม๊าอีกครั้งได้ไหมคะ?” ลูกไม่เข้าใจในคำพูดของฉัน ถึงอย่างนั้น เธอกลับมีปฏิกิริยาต่อคำว่า ‘ปะป๊า’ เมื่อฉันพูดว่า ‘ปะป๊า’ เธอจะยิ้มหวานเป็นพิเศษ! ดูเหมือนคุณแม่ และพี่เลี้ยงจะสอนเธอมาเป็นอย่างดี! ฉันพูดอย่างนุ่มนวล “ปะป๊า~” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบา “ปะป๊า~” ก่อนฉันจะสอนเธอต่อ “ดูมะม๊านะคะ ไหนพูดว่าปะป๊า~” เบลล่าพูดออกมาหลังผ่านไปสักพัก “ปะป๊า~” ทันทีที่แซคคารี่ได้ยินเช่นนั้น ความอ่อนโยนในแววตาของเขาก็มีมากขึ้นจนแทบจะละลาย เขาท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกที่แรงกล้า จู่ ๆ เขาก็ก้มลงและหอมแก้มเบลล่าอย่างอ่อนโยนต่อหน้าฉัน เขาตอบ “ปะป๊าอยู่นี่” ฉันมองเขาด้วยความตกตะลึง เขาราวกับเป็นคนละคนเมื่อเทียบกับชายผู้ดุดันคนนั้นที่ประกาศอย่างเย็นชาว่าเขาจะไม่จูบใครอื่นนอกจ