บทที่ 56

ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะหายไปจากชีวิตฉัน ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าดิกสันแกล้งทำเป็นความจำเสื่อม เขาจำอดีตของเราและความรักที่เขามีให้ฉันได้อย่างชัดเจน เขาทำแบบนั้นเพียงเพราะต้องการเรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉันอีกครั้งในรูปแบบที่แตกต่างออกไป ฉันทำอะไรตอบแทน? ฉันบอกว่าเขาเป็นแค่ตัวทดแทน ฉันปฏิเสธการมีตัวตนของเขาในชีวิตของฉันโดยสิ้นเชิง ในขณะนั้น ดิกสันก็เป็นเหมือนกับฉันคนเก่า แม้ว่าภายในของเราจะกรีดร้องด้วยความสับสน แต่เราก็สวมหน้ากากและทำราวกับว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่ว่าเราจะพยายามใกล้ชิดกับคนที่รักมากแค่ไหนเราก็ยังถูกปฏิเสธจากความเย็นชาและความไม่รู้ของอีกฝ่าย แม้ว่าคำพูดของพวกเขาจะทำร้ายเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เราก็ยังไม่สามารถปล่อยวางและยอมจำนนได้ ดิกสันอดกลั้นด้วยความรู้สึกใจแข็ง เขาไม่ยอมออกจากโรงแรม ฉันลากกระเป๋าเดินทางกำลังจะก้าวออกไปท่ามกลางสายฝนด้านนอก ดิกสันคว้าแขนของฉันแล้วดึงไปข้างหลัง “คุณอยู่ที่นี่ ผมจะไปเอง” เขาพูดอย่างใจเย็นและจากไป ขายาวและสูงของเขาก้าวออกไปในฝนที่ตกกระหน่ำ ภาพเงาของเขาดูเหมือนรู้สึกกลัวๆ แต่ตั้งตรงและมุ่งมั่นจากไป ภายใต้ฝนที่ตกปรอยๆ ดวงตาของฉันเ