บทที่ 54

ฉันลุกขึ้นจากพื้น “อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าฉันจะช่วย?” ฉันถามพลางยิ้มอย่างฝืดเคือง ดิกสันลุกขึ้นตาม ร่างสูงมองไปยังหน้าต่างพลางจ้องมองวิวของแม่น้ำที่โดนแสงสีสาดส่องลงไปจนกลายเป็นคลื่นริ้วสีสวย พลันเสียงทุ้มเอ่ย “คุณอยากจะมีความรัก แลถเป็นคนที่ถูกรักบ้าง ผมสามารถมอบมันให้คุณได้ทั้งหมดนั่น ผมอยากได้ความทรงจำกลับมา ดังนั้นเราช่วยกันได้นะ! แคโรไลน์ ลองให้โอกาสกันและกันดูไหม?” ‘คุณอยากจะมีความรักและเป็นคนที่ถูกรักบ้าง ผมสามารถมอบมันให้คุณได้ทั้งหมด...’ เขาพูดแบบนั้น ในอดีต เขาเคยให้มันทั้งหมดกับฉัน แต่มันก็อยู่ได้ไม่นาน ไม่เกินสามสี่วันด้วยซ้ำ จากนั้นเขาก็ทิ้งฉันและโลกของฉันอย่างไร้เยื่อใย เมื่อเรากลับมาพบกันอีกครั้ง เขาจงใจส่งเพื่อนของฉันเข้าคุก แม้ว่าฉันจะขอร้องเขาขนาดไหน ชายคนนี้กลับไม่เคยแม้แต่จะปรายตามอง ร่างสูงปฏิเสธการขอร้องอ้อนวอนจากฉัน แม้กระทั่งตอนที่ฉันย้ำเตือนความทรงจำของเขาเรื่องลูกน้อยที่จากไปของเรา “ดิกสัน เมื่อสองปีก่อนคุณพรากลูกไปจากฉัน และฉันไม่มีสิทธิ์พูดอะไรได้เลย ฉันไม่มีสิทธิ์จะพูดแม้แต่ตอนที่หมอบอกว่าฉันไม่สามารถเป็นแม่คนได้อีกต่อไปแล้ว! ฉันตั้งครรภ์ไม่ได้ก็เพราะค