บทที่ 471

คริสยืนอยู่ข้างเขาพร้อมกับอาวุธในมือ คริสไม่มีความกลัว เขาใช้โทรศัพท์มือถือโทรออกหาใครซักคน และโทรศัพท์ในกระเป๋าของฉันก็เริ่มดังขึ้น ฉันไม่รับสาย และมันก็ไม่มีความจำเป็นในตอนนี้ ฉันจ้องมาที่คริสอย่างเย้ยหยัน เขาปาโทรศัพท์ของเขาลงกับพื้น ฉันหลับตาแล้วถามว่า “อีกนานไหมกว่าทุกอย่างจะจบลง?” “อีกประมาณสิบนาทีครับนายท่าน” ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ และหลับตาลงเพราะฉันไม่สามารถทนดูฉากต่อไปนี้ได้ หลังจากเจ็ดถึงแปดนาที ฉันได้ยินทักเกอร์พูดขึ้นว่า “มันจบแล้วครับนายท่าน! คริสถูกจับแล้ว” “โอเค แล้วแซคคารี่ล่ะ?” ฉันถาม “นายท่านแซคคารี่ยอมมอบตัวด้วยตัวเขาเองครับ คนของเรากำลังพาพวกเขามาหาคุณและพวกเขาอยู่ห่างออกไปประมาณสิบเมตร” ทักเกอร์ยังคงเรียกแซคคารี่ในฐานะนายท่านแซคคารี่อยู่ ทั้งที่เขาเป็นศัตรูของเราในเวลานี้ เขาเคารพแซคคารี่เสมอมา ฉันถามเขาต่อว่า “แล้วอาจารย์ซิลาสอะไรนั้นล่ะ?” “เขาไม่ได้อยู่ในไอร์แลนด์” ฉันลืมตาขึ้นและพบว่าไม่มีใครคอยคุมแซคคารี่ ฉันคิดว่านี่คือความเคารพที่ทักเกอร์มอบให้เขา ในทางเปรียบเทียบกันแล้ว คริสอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างน่าอายทีเดียว เขาถูกมัด และมีบาดแผลตามร่างกายมากมาย